بومیان این روستای کاهگلی بیابانی از یک روش آبیاری باستانی برای پرورش انگورهای شیرینِ بی هسته استفاده می کنند.
این آبادی کوچک که در شمالی ترین نقطه ی صحرای تاکلیماکان (Taklimakan) واقع شده، با ساکنینش سر ناسازگاری دارد. زمستان های این منطقه سرد و خشک و تابستان هایش داغ و جهنمی است. در بهار و پاییزهای کوتاهِ این منطقه، اعتدال موقت و ناپایدار هوا برای مدتی کوتاه، به ساکنین این روستا فرصت زندگی می دهد. اما علیرغم این اقلیم خشن، فرهنگ غنی و معماری پیچیده و کشاورزی هوشمندانه ی این روستا همچنان پابرجا باقی مانده است.
این روستا در انتهای رشته کوه های سوزان واقع شده است. علت نامگذاری این رشته کوه ها، تلألو قرمز رنگ صخره های شنی آن در طلوع و غروب آفتاب است. ساختمان های کاهگلی تویوق نمونه ای عالی از معماری چند صد ساله (و شاید چند هزار ساله) ی تمدن اویغور هستند. گوشه ها و زوایای منحنی ساختمان ها با طبیعت اطراف آنها در هماهنگی کامل است و مرز بین خاک و خانه ها را کمرنگ می کند.
مرز این روستا هم به همین نحو متخلخل است و حیاط پشتی خانه ها به تاکستان هایی متصل است که تویوق را احاطه و سراسر دره را پوشانده اند. یک روش آبیاری باستانی زیرزمینی به نام کاریز (یا قنات) به ساکنین تویوق این امکان را می دهد که در یک زمین بی آب و علف به کشاورزی مشغول شوند. شبکه ای زیرزمینی از این آبراه های به هم پیوسته به بومیان این منطقه امکان پرورش انگور مانایزی (Manaizi) را داده که طعم شیرین و بافت بی هسته آن شهرت دارد.
در حومه ی تویوق، مقبره ی حجامه (Hojamu)، اولین اویغوری که به اسلام گرویده، قرار گرفته است. این مقبره توسط اویغورهای بومی (اقلیتی سفیدپوست از اهالی اوراسیای شرقی) مقدس شناخته می شود و قرن هاست که زیاتگاره محبوب این قوم است. بیراه نیست که آرامگاه روستای تویوق کاملاً به روستا متصل است و مقبره های آن نیز با سفالکاری های برجسته و حکاکی های گلی تزیین شده اند.
