در مورد بسیاری از بنا ها و ساختمان های قدیمی و کلیسا های رمی شگفتی های بسیاری وجود دارد و هم چنان علیرغم پیشرفت روز افزون علم سوال های بسیاری وجود دارد که دانشمندان سعی می کنند پاسخ ان را پیدا کنند مثلا یکی از سوالاتی که به شدت ذهن دانشمندان را درگیر کرده بود این است که چه رازی در بنا ها و سازه های قدیمی وجود دارد که با وجود سیل و زلزله و اسیب های طبیعی طی هزاران سال هم چنان محکم و استوار هستند اما مثلا خیلی از بنا های مدرن بعد از تقریبا یک دهه رو به زوال و نابودی می روند
زمانی که دانشمندان و زمین شناسان مختلف سنگ هایی از بنا را در معرض ازمایش قرار دادند متوجه شدند ساختار شیمیایی به کار رفته و نوع ترکیبات به گونه ای است که با گذشت زمان قوی تر هم می شود
یکی از مواردی که وجه تفاوت بین سازه های قدیمی و امروزی است نوع بتن هایی است که در این بنا ها به کار رفته است ساختار بتن های امروزی به نحوی است که در تهیه ان از شن اهک و سنگ اهک و گچ و رس و چند ماده دیگر استفاده می شود که این موارد طبق استاندارد های خاصی با هم دیگر ترکیب می شوند
به طور کلی ساختار بتن باید به گونه ای باشد که درگیر هیچ گونه واکنش شیمیایی نشود چرا که در این صورت به ساختمان اسیب می زند اما متاسفانه بسیاری از بتن های امروزی با عوامل متلف مثل ترکیبات هوا و هم چنین الودگی های زیست محیطی و باران های اسیدی وارد واکنش شیمیایی می شوند و همین است که شما می بینید یک بنای نوساز و شیک بعد از گذشت چهار الی پنج سال به هیچ عنوان شکوه سابق را ندارد
