معرفی دیدنیهای آبیک قزوین

آبیِک شهری در بخش مرکزی شهرستان آبیک استان قزوین ایران است.آبیک شهری صنعتی و مهاجرنشین است و اقوام این شهر را می‌توان از فارس، آذری، تات، لر و گیلک نام برد. از صنایع معروف آن کارخانه سیمان آبیک و کارخانه اکسیژن طاها است. عملیات اجرایی شهر صنعتی آبیک نیز در سال ۱۳۸۵ خورشیدی آغاز شده‌است.

روستای زرگر آبیک

روستای زرگر استان قزوین شهرستان آبیک بخش بشاریات واقع شده است. روستایی عجیب با زبان لاتین و مردمانی مثل گلادیاتور که مردم عاشق ایران را در خود جای داده است. این روستا هم ایرانی هستند و هم اروپایی، هم فارسی میدانند هم ترکی، چهره شان هم شبیه آریایی‌هاست و هم شبیه گلادیاتورها. مردم این روستا مانند سایر روستاهای دیگر کارشان دامداری و کشاورزی می باشد. اما این روستا یک تفاوت مهم دارند و آن این است که زبان مادری‌شان “رومانو” است. داستان زبان رومانو بیشتر شبیه افسانه است. زرگری‌ها خودشان هم دقیقا نمی‌دانند متعلق به کجای جهان می باشند و چه شد که به ایران آمدند و شدند رومانوی شیعه کشاورز ایرانی، قدیمی‌های روستا یادشان است که در زمان جوانی‌شان پیرمردی در زرگر بوده است که تمام حساب و کتاب‌هایش را به زبان روسی می‌نوشته است، اما بعد از مرگ او نوشتن به زبان روسی از بین رفته است، اما امروزه این مردم همه‌شان به زبان رومانو حرف می‌زنند و به لاتین می‌نویسند. چندین سال قبل بچه‌های تحصیل کرده زرگر چند لغت به زبان رومانو در اینترنت منتشر کردند و از تمام مردم دنیا خواستند که اگر این لغات را می‌شناسند به ایران بیایند.

چند ماه بعد سه مسافر از فرانسه و انگلیس به روستای زرگر آمدند و در حالی که شادی‌کنان، ساز و دهل می‌زدند از این‌که همزبان‌هایشان را در ایران پیدا کرده‌اند دست از پا نمی‌شناختند. زرگری‌ها می‌گویند این سه مرد از تجار بزرگ کشورشان بودند که ایتام زیادی را حمایت می‌کردند و اهل کار خیر بودند، اما تعجب می‌کردند از این‌که زرگرهای ایران که زبان رومانو را با زبان فارسی و ترکی آنچنان آمیخته‌اند که اصالت زبان به آن شکل که در اروپا تلفظ می‌شود از بین رفته است. اگر به این روستا رفته باشید در بدو ورود برایت آیرانه سی می‌آورند. آیرانه سی یعنی دوغ آن‌هم دوغی خنک‌شده با تکه‌های یخ که یک قاشق غذاخوری پر، رویش کره است و هر کسی نصیبش نمی‌شود.اگر شما به حرف زدن زرگرها به زبان رومانو گوش فرا دهید، حتی کلمات را هم تشخیص نمی‌دهید چه رسد به معنای آن، اما مردمان این روستا آنچنان با محبت می باشند که سرعت حرف‌زدنشان را کم می‌کنند و شمرده شمرده کلمات را ادا می‌کنند تا غیر رومانو‌ها هم چیزی بفهمند.

روستای زاغه

زاغه آبیک ، روستایی از توابع بخش بشاریات شهرستان آبیک در استان قزوین ایران است. این روستا در دهستان بشاریات شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۸۶۱ نفر (۲۱۷خانوار) بوده ‌است.این روستا در کنار نیروگاه شهید رجایی قزوین واقع شده است که مردم این روستا بومی و از اهالی کرد زبان کشورمان می باشند.این روستا به دلیل دارا بودن از اراضی وسیع و مستعد کشاورزی و همچنین میزان آب فراوان از نظر آب و خاک مستعد کشاورزی مشکلی ندارد.محصول اصلی کشاورزی این روستا ذرت علوفه ای و چغندر قند می باشد.این روستا دارای ۲۵۰ خانوار جمعیت ثابت می باشد که در فصل تابستان به تعداد بیشتری نیز می رسد.از بقاع متبرکه این روستا می توان به امامزاده زکریا اشاره کرد.این روستا دارای خانه قرآنی وابسته به اداره ارشاد قزوین بوده که برگزاری کلاس‌های روخوانی، روان‌خوانی،مفاهیم، حفظ و قرائت، ترتیل،تجوید و در کنار آن برگزاری کلاس آموزش قرائت صحیح نماز و قرآن ویژه بزرگسالان و خردسالان و برگزاری آزمون نهایی کلاس‌های مختلف آموزش قرآن کریم از دیگر فعالیت‌های این خانه قرآن می باشد.

روستای بهجت آباد آبیک

بهجت‌آباد (آبیک)، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان آبیک در استان قزوین ایران است که ۱۵ کیلومتری شهرستان آبیک واقع گردیده است. این روستا در دهستان کوهپایه شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۳۵۰ نفر (۱۱۰خانوار) بوده‌است.مردم این آبادی به مهمان نوازی شهره بوده و به گویش زیبای تاتی صحبت می کنند.اکثریت مردم این روستا از راه کشاورزی و دامداری امرار معاش می کنند.و تعدادی از جوانان این روستا نیز در مشاغل تولیدی و صنعتی مشغول به فعالیت هستند.از جمله مکان های دیدنی این روستا می توان باغ اقای لطفعلی،پیست موتورسواری،چهارپل،آسیاب دره،کوهای با صفای آن اشاره کرد که در فصل تابستان میزبان گردشگران بسیاری می باشد که از هوای گرم استان به این مناطق پناه می آورند.

روستای طیخور

طیخور، روستایی کوهستانی از توابع بخش مرکزی شهرستان آبیک در استان قزوین ایران است که با شهرستان آبیک ۳۰ کلیومتر فاصله دارد. این روستا در دهستان کوهپایه شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۱۰ نفر (۸۰خانوار) بوده‌است. از روستاهای این منطقه می‌توان به اتانک، کهوان، طیخور، توداران، بهجت آباد، جزمه، صمغ آباد، کهوان و خود زیاران اشاره کرد که معیشت غالب مردم این روستاها از راه دامپروری و کشاورزی است.مردم این روستا به زبان شیرین و زیبای تاتی تکلم می کنند و برای رسیدن به این روستا باید از محور قزوین آبیک استفاده کرد و بعد از رسیدن به ناصرآباد از جاده اصلی خارج و با پشت سر گذاشتن ناصرآباد و بهجت آباد و طی مسافتی حدود ۲۰ کیلومتر به طیخور رسید.این روستا محصور در میان رشته کوههای البرز مرکزی می باشد و دامنه های سرسبز آن همواره در فصل بهار مملو از گیاهان دارویی و غذایی می شود.دورتادور این روستا را باغات گلابی،انگور،گردو آلبالو و گیلاس فراگرفته است.

روستای دار السرور

دارالسرور، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان آبیک دهستان کوهپایه شرقی استان قزوین ایران است. این روستا در دهستان کوهپایه شرقی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۶۹ نفر (۴۵خانوار) بوده‌ است.این روستا با مرکز استان ۳۰ کیلومتر فاصله داشته و برای رسیدن به این روستا باید از محور قزوین آبیک استفاده کرد.اکثریت مردم این کشاورز بوده و تعداد اندکی از خانوارهای آن به دامداری مشغول می باشند.محصولات عمده کشاورزی این روستا گندم و جو می باشد.و عمده محصولات باغی این روستا گردو بادام نگور و گیلاس می باشد.اسم قدیمی و اصیل این روستا دار کوره بوده که به مرور زمان به دارالسرور تغییر اسم می دهد.گویش این مردم تاتی باشد و دارای آیین ها و رسوم اصیل تاتی ایرانی می باشند.

مقبره رئیس المجاهدین آبیک

مقبره رئیس المجاهدین در ۲۵ کیلومتری جاده قزوین- تهران در شهرستان آبیک واقع شده است. نام اصلی ایشان میرزا حسن شیخ‌الاسلام است و فرزند میرزا مسعود شیخ‌الاسلام قزوینی می‌باشد. میرزا حسن رهبر نهضت آزادی‌خواهان مشروطه در قزوین بود و به دلیل مجاهدات و جانفشانی‌های فراوانی که در براندازی نظام استبدادی از خود نشان داد، به «رئیس‌المجاهدین» ملقب شد. میرزا حسن مردی ظلم‌ستیز و مردم‌دوست بود و به ساختن تأسیسات عام‌المنفعه همت می‌گماشت. وی در سال ۱۳۳۶ هجری قمری از دنیا رفت و در آرامگاهی که برای خود ساخته بود، مدفون شد. ایشان همچنین در این محل یک آب انبار و چند اتاق بنا نمود و موقوفاتی از جمله یک کاروانسرا و مقداری زمین برای آن تعیین نمود تا از محل عایدات آن‌ها وسایل پذیرایی رایگان از رهگذران و مسافران فراهم آید ولی یکی از دامادهای وی کاروانسرا را تخریب و مصالح آن را به یغما برد و اراضی موقوفه نیز به تصرف دیگران درآمد.

بنای مقبره آجری و به ابعاد ۱۲/۶۰×۱۵ متر در دو طبقه ساخته شده که سرداب در طبقه زیرین قرار گرفته و یک طبقه نیز روی آن قرار دارد. اتاق مقبره به صورت چهارگوش در مرکز بنا واقع شده است. طاق‌نماهای شمالی و جنوبی به ایوان‌های شمالی و جنوبی راه می‌یابد. سقف اتاق‌ها با قوس گهواره‌ای شکل پوشش یافته است. روی اتاق مقبره گنبدی آجری برپا گردیده که با کاشی‌های رنگی و طرح‌های هندسی تزئین نموده‌اند. در این مقبره همسر ایشان نیز مدفون می‌باشد.

امامزاده علی آبیک

امامزاده علی آرامگاه علی بن عون می‌باشد که در روستای شکرناب از توابع شهرستان آبیک قرار دارد. بنای بقعه هشت ضلعی و طول تقریبی هر ضلع ۷/۸۰ متر است. جرزها و طاق‌نماهای خارجی با قوس‌های تیزه‌دار قاب‌سازی شده‌اند. داخل حرم نیز به شکل هشت ضلعی است و روی هر ضلع آن طاق‌نمایی دیده می‌شود. گنبد رگ ترک‌دار آجری بر روی مرقد امامزاده قرار گرفته است. ورودی حرم در شمال بقعه قرار دارد و در کتیبه بالای در ورودی، سال ساخت بنای اصلی حرم (۸۸۴ هجری قمری) و نام سازنده آن (درویش نورالدین) به چشم می‌خورد.

روستای پلکانی و زیبای توداران

پس از طی کردن مسافتی از سمت اتوبان آبیک به سمت قزوین و نزدیک ناصراباد  به ورودی و خروجی می‌رسیم که مسیر روستای بهجت‌آباد است.

 پس از عبور از کوه‌های در هم تنیده به روستایی می‌رسیم که پلکانی بوده و جاذبه‌های گردشگری جذاب و متنوعی دارد؛ روستایی که گویش مردم آن تات بوده و به شغل دامداری و باغداری مشغول هستند و بافت قدیمی روستا همچنان پابرجا مانده است.

ساعت حدود 9 صبح یکی از روزهای تابستان به همراه سرپرست اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان آبیک و یکی از مأموران یگان حفاظت این اداره از جاده قدیم آبیک- قزوین به سمت روستای توداران از توابع بخش مرکزی این شهرستان حرکت کردیم.

بعد از حدود 10 دقیقه، به سه راهی ناصرآباد رسیدیم و سپس مسیر خود را به روستای بهجت‌آباد ادامه دادیم که در این مسیر، جاده وضعیت مناسب و خوبی نداشت؛ از زیر پل کوچکی که اتوبان قزوین- تهران از آن رد می‌شود، عبور کردیم و حرکت ما همچنان استمرار داشت.

در مسیر حرکت به سمت روستای توداران تا چشم کار می‌کرد در سمت چپ و راست طبیعت بکر و مناظر زیبایی از کوه‌های بسیاری وجود داشت؛ مسیر جاده هم پیچ در پیچ بود تا اینکه به یک دو راهی رسیدیم که از سمت راست آن به سمت روستای توداران رفتیم؛ گرچه باید گفت در سمت چپ این دو راهی، مسیر روستای طیخور از دیگر روستاهای بخش مرکزی شهرستان آبیک بود.

ساعت حدود 9:35 دقیقه صبح به روستایی در دل کوه با خانه‌های قدیمی و سقف‌های شیروانی رسیدیم البته خانه‌های جدید هم به چشم می‌خورد.

از ماشین پیاده شدیم و مسیر سنگی و خاکی را به سمت مسجد که درخت چنار قدیمی هم در حیاط آن قرار داشت، طی کردیم.

تعریف درخت چنار قدیمی را شنیده بودم اما از نزدیک مشاهده این درخت تنومند و کهنسال که شاخه‌های آن سر از خاک بیرون آورده بوند، بسیار تماشایی و بسیار لذت‌بخش بود.

در نخستین نگاه فکر می‌کنید چندین درخت چنار در حیاط مسجد وجود دارد اما متوجه شدیم که 10 سال پیش اهالی برای اینکه حیاط مسجد بزرگتر شود اقدام به خاکریزی درخت تا ارتفاع چهار متری کرده بودند؛ درختان چناری که نگاه می‌کردیم چهار درخت به نظر می‌رسید که البته شاخه‌های تنه درختی بود که در خاک فرو رفته بود.

زنبورهای وحشی میهمان درخت چنار بودند

برخی از شاخه‌های بزرگ درخت چنار قدیمی در هم تنیده شده بودند و برجستگی‌های روی درخت از کهنسال بودن این درخت خبر می‌داد؛ در یک بخشی از تنه درخت شاخه بسیار بزرگی سر از خاک برآورده بود که شاخه‌هایش بسیار زیبا بود و همانند دست انسانی که از آرنج خم شده باشد، به سمت آسمان بلند شده بود.

بر روی یکی از شاخه‌های درخت چنار قدیمی که بزرگ بود و به درخت بزرگی تبدیل شده بود، دو شاخ بز کوهی توسط اهالی فرو رفته بود.

بر روی یکی از شاخه‌های درخت چنار، دو کندوی عسل توسط زنبورهای وحشی به منزلی برای آنها درست شده بود.

چشمه‌ای که از بالای روستای توداران جاری است از زیر درخت چنار رد می‌شده و آب چشمه به سمت حمام قدیمی این روستا و پایین دست جاری می‌شد که هنوز هم این موضوع ادامه دارد.

قدمت درخت چنار بیش از یک هزار سال

کبری کشاورزیان سرپرست اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان آبیک در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در این شهرستان اظهار می‌کند: کارهای اولیه برای درخت چنار قدیمی روستای توداران از سوی کارشناسان اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان قزوین صورت گرفته و تا مرحله پیگیری به تهران پیش رفته است.

وی می‌افزاید: از ریشه تا تنه، درخت چنار چهار متر زیر خاک قرار دارد که طبق پیگیری‌های صورت گرفته مشخص شد سرسبز بودن درخت پس ازسالیان بسیار به دلیل جاری شدن آب چشمه از زیر این درخت بوده است.

این مسؤول ادامه می‌دهد: با توجه به اینکه 10 سال درخت چنار با خاک و سیمان به دلیل وسعت دادن به حیاط مسجد، محصور شده بود و تا چهار متر زیر خاک رفته بود به این نتیجه رسیدیم که با آزادسازی درخت چنار، نسبت به تخمین سن دقیق این درخت و ثبت ملی آن اقدام لازم را انجام دهیم.

سرپرست اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شهرستان آبیک اضافه می‌کند: طبق اذعان کارشناس جاذبه‌های طبیعی استان قزوین از روی تنه درخت چنار، این درخت بیش از یک هزار سال سن دارد که با آزادسازی درخت از عمق چهار متر، کارشناسی مجدد صورت می‌گیرد و پرونده درخت برای ثبت ملی به تهران ارسال می‌شود.

لازم به ذکر است، ارتفاع درخت چنار قدیمی و کهنسال به 15 تا 20 متر می‌رسد و هنوز هم سبزپوش است و زیبایی خود را به رخ می‌کشد.

حمام قدیمی که مشتریان خود را دارد

بنابراین گزارش، از حیاط مسجد، پشت‌بام حمام قدیمی روستای توداران قابل مشاهده بود که  سه نورگیر مخروطی شکل که روشنایی حمام را تامین می‌کنند، به چشم می‌خورد و در سمت چپ حمام هم هیزم‌هایی چیده شده بود و دود آتشدان از حمام بلند بود و بوی دود به مشام می‌رسید.

از حیاط مسجد و درخت چنار بیرون آمدیم و به سمت حمام قدیمی که همسای دیوار به دیوار درخت چنار است و به گفته اهالی به دوران پهلوی دوم و قاجار می‌رسد و جد در جدشان از این حمام استفاده می‌کردند، حرکت کردیم.

دیوارهای حمام از سنگ و گِل و چوب ساخته شده بود؛ حمام از دو بخش تشکیل شده بود، بخش نخست حمام بود که در ورودی آن دو ستون چوبی قرار داشت.

از در آهنی حمام وارد که شدیم، جاکفشی چوبی وجود داشت که در دو طبقه و با پایه‌های چوبی استوانه‌ای ساخته شده بود.

درب کوچکی وجود داشت که از آن وارد مکان دیگری شدیم که سمت راست آن حوضچه مستطیلی شکل وجود داشت و چهار طاق قوسی مانند در این مکان مربعی شکل وجود دارد که لباس‌ها را در کمد فلزی به عنوان رختکن قرار می‌دهند.

وارد اتاقی شدیم که در سمت چپ آن راهرویی وجود داشت که دارای پنجره کوچکی هم بود.

برای استفاده از آب گرم، مردم برای استحمام با ظرفی آب برمی‎‌دارند و به شست و شو می‌پردازند.

به سمت آتشدان رفتیم که دارای درب چوبی بود و داخل آن محلی وجود داشت که هیزم‌ها را برای گرم کردن مخزن، داخل آن ریخته بودند. البته برخی اهالی هم به محل ریختن هیزم «تینیک» می‌گفتند.

طاقچه قوسی مانند مربعی شکلی وجود داشت که دو چوب را به حالت ضربدری قرار داده بودند تا فرد بتواند از مخزن آب گرم بردارد و به استحمام بپردازد.

استفاده از حمام به طور نوبتی

از کنار آتشدان آب چشمه جاری و روان بود؛ آبی که از بالای روستای توداران به درخت چنار و حمام می‌رسید، به سمت پایین دست روستا ساری و جاری بود.دو نفر از بانوان روستا در محل جمع‌آوری هیزم‌ها بودند که مقابل حمام وجود داشت.

حمام روستای توداران مشتریان خاص خود را دارد و به صورت نوبتی مردان و زنان روستا از این حمام استفاده می‌کنند.

صفت‌الله لطفی پیرمرد که کلاه سفید حصیری به سر داشت با خوشرویی به خبرنگار فارس در آبیک می‌گوید: ابا و اجداد بنده در روستای توداران بودند و من هم 65 سال است که در این روستا ساکن هستم.

وی که به باغداری مشغول است، می‌افزاید: درختان بسیاری مانند گردو، فندق، هلو، سیب، انگور و غیره کاشته‌ام که امسال به دلیل بارش تگرگ میوه کم داده‌اند البته آبیاری باغ را توسط آب جمع‌آوری شده در استخر انجام می‌دهد.

این مرد روستایی ادامه می‌دهد: استفاده از حمام نوبتی شده و اگر خانواده چهار نفری یک روز از حمام استفاده کنند باید به مدت چهار روز هیزم حمام را تامین کرده و آن را روشن کنند. به زبان محلی گفت که مکان ریختن آتش را «تونک» می‌گویند.

لطفی اضافه می‌کند: درخت چنار در نزد مردم روستا مقدس است و در شب تاسوعا از زیر درخت خون می‌چکد؛ زمانی که مسجد احداث نشده بود این خون با آب چشمه مخلوط می‌شد و آب رنگ خون به خود می‌گرفت.

این تعزیه‌خوان خاطرنشان می‌کند: اوایل انقلاب چند نفر از کشور عراق به روستای توداران آمده بودند که با دیدن چنار آن را در آغوش گرفتند و گریه و زاری کردند و اذعان می‌کردند همان گونه که مکه معظمه، مدینه منوره و کربلا تاریخ است این درخت هم تاریخ است.

خالی از لطف نیست که بدانیم درخت چنار، نماد تشیع و قبور اکابر و بزرگان  و امامزاده‌ها است که کنار چشمه‌ها یا مقابر قدیمی وجود داشته و مردم به عنوان نظر کرده به این درخت می‌نگریستند و با پارچه به آن دخیل می‌بستند و یا قفل می‌بستند که هنوز هم این موضوع وجود دارد.

امامزاده بی‌بی سلیمه آبیک

از مسجدی که درخت چنار کهنسال در آن قرار داشت، به سمت چپ که نگاه کردیم امامزاده‌ای با گلی به چشم می‌خوردکه نامش را امامزاده بی بی سلیمه خاتون دختر امام کاظم (ع) و خواهر امام رضا (ع) ذکر می‌کردند؛ این امامزاده در بالای تپه کنار مسیر جاده قرار داشت و چشم هر ببینده را به سمت خود جلب می‌کرد که بازسازی این امامزاده موجب استحکام بنای آن شده است.

هاجر لطیفی یکی از اهالی روستا در گفت‌وگو با خبرنگار فارس اذعان می‌کند: حمام روستا هر روز باز است و بانوان از صبح تا ظهر و آقایان ا زبعد از ظهر تا شب از حمام استفاده می‌کنند.

وی می‌افزاید: با چوب و درب کابینت خراب شده و هیزم درختان، آتشدان را روشن و گرم می‌کنیم.

لطیفی ادامه می‌دهد: درخت چنار از اهمیت خاصی برخوردار است و در روز عاشورا که خون از تنه آن جاری می‌شود برخی برای تبرک از آن استفاده می‌کنند که می‌توان به بانوانی که باردار نمی‌شوند و بیماران برای شفا اشاره کرد.

به گزارش فارس، در گشت و گذاری در کوچه‌های روستای توداران شاهد کوچه‌های شیب‌دار و سنگی و خاکی بودیم که در این روستا بیشتر درختان گردو خودنمایی می‌کرد.

در حیاط مسجد روستای توداران که بایستید در مقابل کوهی را می‌بینید که کمی متفاوت از کوه‌های دیگر بود؛ اهالی روستا به این کوه گردنه طاووس (زبان محلی طوس) می‌گفتند که در قدیم شب‌ها نور سبزی از این کوه مشاهده می‌شد و بوی نان هم به مشام می‌رسید.البته برخی هم به این  کوه موجود چراغانی وربند(چراغان دوش) و گردنه طاووس ذکر می‌کردند.

البته برخی اذعان کردند که منظور از چراغ سبز، سنگ‌های شب‌تاب یا گوهر تابانی بوده که از غروب تا صبح روشن بوده و با نور ستاره‌ها از خود نور پخش می‌کرده است.

وجود آسیاب غار و قلعه‌های متفاوت

یکی از اهالی روستا می‌گفت غاری هم در این روستا وجود دارد که به دلیل اینکه در کنار آسیاب قرار داشت و آسیاب هم آبی بوده، به آن آسیاب غار می‌گویند.

البته یکی دیگر ازاهالی روستای توداران بیان می‌کرد که از دو سنگ آسیاب، یک سنگ شکسته است و به دلیل اینکه چاهی در کنار آسیاب وجود داشت به زبان محلی آن «اَسیو چاه» هم می‌گویند.

در سمت راست و چپ روستای توداران از درخت چنار که می‌ایستیم و به سمت گردنه طاووس که می‌نگریم، دو قلعه وجود دارد که محلی‌ها قلعه سمت راست را کماچین و قلعه سمت چپ را مراکول می‌گفتند.

با توجه به اینکه روستای توداران بسترها و قابلیت‌های لازم و مختلفی را برای جذب گردشگر دارد و می‌تواند به عنوان روستای گردشگری مطرح شود و دوستداران طبیعت بکر و علاقمند به آثار باستانی بسیاری را به خود جلب کند، نیاز است که مسؤولان استان قزوین و شهرستان آبیک با نگاه ویژه به این روستا، گام‌های موثری در شناساندن و معرفی روستای توداران و ثبت آثار آن بردارند.

ناگفته نماند که روستای توداران دارای 90 خانوار و 212 نفر جمعیت بوده و  از روستاهای محرومی است که کمتر مسؤولی را به خود دیده و  نیازمند توجه و حضور بیشتر مسؤولان دارد تا با برخورداری از امکانات مناسب آب، گاز و غیره، پای گردشگران بسیاری به این روستا باز شود.