اَرداق شهری است در بخش دشتابی شهرستان بوئین‌زهرا استان قزوین ایران. ارداق دارای باغهای انگور و زمینهای کشاورزی مناسبی می‌باشد که در آنها محصولات زیادی از قبیل یونجه گندم جو ذرت و غیره بعمل می‌آید به همين علت بيشتر فعاليت آنها بيشتر در زمينه كشاورزی و دامداری است . مردم ارداق به زبان ترکی صحبت می‌کنند.
از صنايع دستی ارداق می توان به گليم بافی اشاره كرد كه بافت آن در بين زنان اين شهر رايج است.
از جمله آثار باستانی كه در مركز شهر قراردارد غضنفر تپه است كه از نظر تاريخی قدمت زيادی دارد . و در طول دوران جنگ تحمیلی ۱۴ شهید تقدیم نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران کرده است.
تاریخ ارداق با تبارشناسی واژه‌ها
محمدقلی صالحی به خبرگزاری کتاب ایران، درباره کتاب «تاریخ ارداق: با تبارشناسی واژه‌ها» گفت: این کتاب به معرفی، تاریخچه، فرهنگ‌عامه، نامگذاری‌ها، منطقه‌های مختلف، زبان، زنان و دیگر مسایل اجتماعی و فرهنگی ارداق در 45 کیلومتری شهر قزوین پرداخته است.
مولف کتاب افزود: کتاب در پنج بخش با نام‌های «تاریخ ارداق»، «خانواده قاضی ارداقی»، «فرهنگ ارداق»، «زبان ارداق» و «زنان نامدار ارداق» علاوه‌بر معرفی فرهنگ، گذشته و حال شهر ارداق در بخش دشتابی شهرستان بویین‌زهرای استان قزوین، بحث‌هایی مانند دشتابی، غضنفرتپه، آمدنِ کُردها، وضع فرهنگ، مراسم مذهبی، انتظامی، کشاورزی و باستانشناسی را شرح می‌دهد.
وی درباره نام شهر ارداق و وجه‌تسمیه آن اظهار کرد: ارداق از «اَرد» واژه‌ای اوستایی گرفته شده که به‌معنای درستی، راستی و پاکی است و در ابتدای واژه‌هایی مانند اردشیر، اردویراف و اردیبهشت، همچنین در آغاز نام شهرهای دیگری چون اردستان، اردبیل و اردکان آمده است.
صالحی درباره قاضی ارداقی نیز توضیح داد: قاضی ارداقی، روحانی و از پیشگامان آموزش نوین در ایران به‌شمار می‌رفت که به‌سبب آشنایی با میرزا صالح‌خان تبریزی توانست به تهران وارد شده و فعالیت‌های بسیاری انجام دهد و پس از آن قاضی ارشد عدلیه تهران شود. این قاضی‌القضات در عصر مشروطه و دوران محمدعلی‌شاه قاجار از مبارزان اصلی مشروطیت و حامی و همراه میرزا جهانگیرخان صور اسرافیل و شیخ فضل‌الله نوری بوده و به‌دلیل مقاومت در برابر صدور حكم قتل مشروطه‌خواهان به طرز مشكوكی کشته شد.
مولف کتاب «تاریخ ارداق: با تبارشناسی واژه‌ها» با اشاره به فصل «زبان ارداق» گفت: زبان ارداق پیش از آن‌که ترکی باشد، تاتی بوده و شواهدی مبنی‌بر وجود این زبان و فارسی دری در این منطقه وجود دارد. تمامی اصطلاحات و ادوات کشاورزی این منطقه نیز نام فارسی دارند. در بخش دیگری از کتاب نیز به دو موضوع «آل» و «دیو» در فرهنگ عامه پرداخته شده و تلاش شده تا تعریف واحدی از این دو مورد بیان شود.
