معرفی شهر صفی آباد

صفی‌آباد شهری از شهرهای شهرستان دزفول است و در جنوب شهر دزفول قرار دارد. بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۹٬۸۷۹ نفر (در ۲٬۸۹۴ خانوار) بوده‌است.این شهر که در ابتدا منطقه‌ای تحقیقاتی به‌شمار می‌رفت، در دوره سلطنت محمدرضا شاه پهلوی به منظور پژوهشهای کشاورزی و دامپروری ساخته شد. از این منطقه در حال حاضر نیز به همین منظور استفاده می‌شود. در این منطقه انواع درختان و گیاه‌ها و دام‌ها به صورت تحقیقاتی پرورش می‌یابند. از نکات قابل توجه این منطقه باید به پرورش گردو و کاج توجه کرد که با در نظر گرفتن آب و هوای منطقه امری غیرممکن به نظر می‌رسد که البته این درختان به صورت اصلاح شده در این منطقه پرورش داده می‌شوند و با نمونه اصلی خود تفاوت‌هایی دارند.

پیدایش

این منطقه مدت کوتاهی پس از شکل‌گیری {{مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد}} در سال ۱۳۵۴ (احتمالاً) توسط متخصصان آمریکایی و هلندی در دزفول بنا نهاده شد این شهر در ۱۲ کیلومتری جنوب دزفول و ۲ کیلومتری شمال شهر امام و ۱۷ کیلومتری شرق شوش واقع است.از اسامی گذشته این شهر می‌توان به کاووس، کوتیان، شریعتی و امام حسین اشاره کرد از مکانهای زیارتی این شهر نیز می‌توان به بقعه سید شهاب الدین محمد قائد معروف به پیر فراش اشاره کرد ساکنین کنونی این شهر اغلب از مناطق عرب، نجف آباد، فراش، بالنجان و بنه که در نزدیکی محل فعلی شهر واقع بودند، و نیز طوایف عرب(زبید)، لر و بختیاری می‌باشند. این شهر از سرسبزترین شهرهای شمال خوزستان می‌باشد که حومه آن پوشیده از درختان آکالیپتوس و باغات مرکبات می‌باشد همچنین مزارع کشاورزی نیز جلب توجه می‌کند.

علامه دهخدا در کتاب لغت‌نامه خویش به نقل از کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران در مورد فراش این‌گونه می‌نویسد:

فراش دهی است از دهستان بلوک شرقی بخش مرکزی شهرستان دزفول، واقع در ۱۲هزارگزی جنوب دزفول و ده هزارگزی جنوب باختری شوسه، شوشتر به دزفول. ناحیه‌ای است واقع در دشت و گرمسیر که دارای ۱۵۰ تن سکنه است. از رودخانه مشروب می‌شود. محصولاتش غلات، برنج و کنجد است. اهالی به کشاورزی گذران می‌کنند. راه مالرو دارد. ساکنین از طایفه، عشایر بختیاری هستند.

دو تپُهٔ باستانی صفی آباد

از سال‌ها پیش، در دوتپهٔ باستانی جنوب غرب صفی آباد، اشیا و آثار گرانبهایی از جمله مجسمه‌ها، سکُه‌ها و سفال‌های عهد اسلامی، ساسانی و هخامنشی به ویژه پیکرهٔ آناهیتا، اله هی آب یافت می‌شود که توجه علاقه‌مندان را به خود معطوف داشته‌است.

آناهیتا در زبان اوستایی، نام یک پیکر کیهانی هند و ایرانی است، که ایزدبانوی آبها (آبان) پنداشته می‌شود و از این رو با نمادهایی چون باروری، شفا و خرد نیز همراه است.

آناهیتا، در پارسی میانه یا امروزی ناهید یا آناهید است و در زبان ارمنی آناهیت نامیده می‌شود. تاریخ نویسان یونان و روم باستان از او با نام آناتیس anaÏtis یاد کرده یا او را یکی ازایزدان معابد خود شناسانده‌اند. آناهیتا، آناهید یا ناهید که در زبان پارسی به معنای دور از آلودگی است، نام ایزد بانوی آب، باران و باروری در مذاهب ایران باستان است. به احتمال زیاد «اردویسور آناهیتا» نیز چون «میترا» از ایزدانی بود که پیش از پیدایش زرتشت، توسط مردم ایران مورد ستایش قرار می‌گرفت. آناهیتا با جنگاوری نیز مربوط بوده‌است و باور بر این بود که جنگاورانی را که به پیشگاه او او نذر کنند، یاری می‌دهد. البته باید خاطر نشان نمود ایرانیان عهد باستان یکتاپرست بودند، ولی آناهیتا و دو ایزد بانوی دیگر به عنوان خدایان فرعی تقدیس می‌شدند. در تپهٔ فرُاش که متعلُق به دورهٔ اسلامی و بالنجان که متعلق به عهد ساسانی و پیش از ان است، اشیا و آثار باستانی فراوانی باقی‌مانده که ارزش تاریخی، فرهنگی و ملی شایانی دارند.