اين بقعه مدفن سلطان محمد طاهر از فرزندان امام موسى کاظم (ع) است که از نظر سبک معمارى به بناى امامزاده يحيى در شهر سارى شباهت دارد. در اين مقبره صندوق چوبى نفيسى قرار دارد که تاريخ آن به سال ۸۷۵ هجرى قمرى مربوط است. داخل مقبره علاوه بر صندوق چوبى يک قطعه سنگ قبر وجود دارد که در اطراف آن آيات قرآنى به خط نسخ ممتاز حک شده است.
این بقعه که از جاذبه های مذهبی شهر بابل می باشد در جاده بابل-کيلاکلا واقع شده است.
برج بقعه با طرح هشت ضلعی در نمای خارجی و بر روی هرضلع طاق نمايی در پايين و قاب مستطيل شكلی در بالا ديده می‌شود و ارتفاع برج ۲۲ متر است.
بانی ساختمان اين بقعه «امير مرتضی الحسينی» فرزند سيد «علی»، از نوادگان مير بزرگ مرعشی است و معمار اين بنا «شمس‌الدين ابن نصرالله المطهری» بوده است، كه اين بقعه را در سال ۸۷۵ هجری قمری ساخته است.
در اين بقعه چهار لنگه در بسيار نفيس چوبی منقش كاری شده وجود داشته است كه بر اثر بی‌توجهی اين درهای نفيس به سرقت رفت، كه دو لنگه از اين درها پيدا شد و مجددا در محل اصلی آنها نصب شد.
سازنده درهای اين امامزاده استاد «علی بن فخرالدين نجار رازی« در سال ۸۹۷ هجری قمری بوده است.
بر روی قبر امامزاده صندوق چوبی مشبك، متعلق به تاريخ ۷۸۵ هجری قمری، قرار دارد و داخل صحن يك سنگ قبر وجود داشت كه اطراف آن با آيات قرآنی به خط نسخ ممتاز نوشته شده بود كه اين سنگ نيز به سرقت رفته است.
ساختمان مقبره توسط «اميرالحسينی» پسر سيد «علی» از نواده مير بزرگ آغاز شده بود، كه پس از او پسرش «امير محمد الحسينی» و بعد از او «امير محمد»، «امير عبدالكريم» و «امير عبدالرحيم»، پسران «امير محمد» احداث بنا را ادامه دادند، تا در سال ۸۷۵ هجری قمری در دوره امير «رضيالذين الحسينی» اين بنا را به اتمام رساندند.
در گذشته در اعياد مذهبی همچون عيد قربان در كنار اين امامزاده بازار بزرگ و شلوغی برپا می‌شد، كه مردم علاوه بر زيارت، از امكانات و كالاهای اين بازار نيز بهره‌مند می‌شدند كه اين بازار هم اكنون برپا نمی‌شود.
