در كنار روستاهای حصار ولیعصر در 30 كیلومتری شهر آبگرم از توابع شهرستان آوج قزوین آرامگاه دو تن از بزرگان دوره سلجوقی\’ابو سعید بیجار\’ پسر سعد و \’ابو منصور ایلتای\’ پسر تكین قرار دارد كه بصورت دو برج شكوهمند آجری با فاصله 29 متر از یكدیگر خود نمایی می كند.
برج شرقی آن به ارتفاع تقریبی 15 متر و قطر 11 متر با طرحی هشت ضلعی و ستون های مدور در هر گوشه بر پایه ای از سنگ بنا شده است. ضخامت دیواره های برج به 60 سانتی متر می رسد كه بر روی آجرهای ساده زیرین، پوشش تزئینی از آجر با ضخامت 21 سانتی متر به كار رفته است.
دو پلكان مارپیچ كه در ستون های مدور واقع درگوشه ها تعبیه شده با 22 پله به غلام گردشی ما بین دو پوش گنبد می پیوندد.
ساقه گنبد نواری پهن از نقوش تزئین آجری با طرح های مختلف هندسی و در بالای هر ضلع آیه ای از سوره 59 قرآن كریم را در خود پذیرفته است. در هر یك از اضلاع هشت گانه برج، دو ستونچه مدور تزئینی چسبیده به ستون های مدور بزرگ هشت گوشه است كه از پایین تا نیمی از ارتفاع اضلاع هشتگانه امتداد یافته و سپس قوس تیزه داری بر روی آنها برپا شده است. قاب سازی های تزئین داخل طاق نماهای اضلاع هشت گانه، هر یك دارای طرح و نقش خاصی هستند كه هیچ كدام با دیگری یكسان نیست.
تنها در سه ضلع بنا، طرز چينی به صورت برجستهای انجام گرفته است. اين شيوی کار، با نقشی که برای اجرا انتخاب گرديده است نيز انطباق دارد. ضلع سردرِ ورودی برج، تزئين بيشتری در بر دارد. در اين محل، تزئينات خاصی که عبارت از کتيبهای دو خطی است، وجود دارد. مضمون دو خط کتيبه مزبور عبارت است از: «به تاريخ سنه ستين و اربعمائه (460) عمل محمدبن مکرالزنجانی القبه».
داخل بقعه نیز بصورت هشت ضلعی است كه در وسط هر ضلع آن طاق نمایی با قوس تیزه دار بر پا گشته و دور تا دور كف بقعه بقایای سكویی به ارتفاع سی سانتیمتر دیده می شود.
بر روی دیوار و قسمت كار بندی و زیر گنبد داخلی اثر ارزنده ای از دیوار نگاره های دوره سلجوقی مانند طاووس، ستاره های شش پر و هشت پر، گل و بوته، پرنده و درخت انار به شیوه استلیزه وجود دارد كه در نوع خود كم سابقه و حائز اهمیت بسیار است.
این برج در سال 460 هجری قمری ساخته شده و نخستین بنا با گنبد دو پوش غیر مخروطی در معماری اسلامی است.
بنای برج غربی كه در سال 486 هجری قمری به پایان رسیده از نظر طرح و نقشه همانند برج قدیمی تر است.با این تفاوت كه یك پلكان مارپیچ دارد و ضمن رعایت ابعاد برج قبلی حدود 55 سانتی متر از ارتفاع بیشتری برخوردار است و كشیده تر نیز به نظر می رسد.تركیب و تنظیم طرح های مختلف در این دو بنا كه به 30 نقش بالغ می شود و اوج هنر آجركاری به شمار می آید، مانند هنری كه در طرح ریزی متناسب هیات كلی بنا به كار رفته قابل ستایش است.
درباره نحوه آجرکاری بايد گفت که در اين بنا، شيوهای تازه به کار گرفته شده است که در ساخت بناهای ديگری چون گنبد سرخ مراغه هم به کار گرفته شده و به اوج کمال رسيده است؛ اين شيوه عبارت است از: به کار بردن تکه های کوچک آجرهای چهارگوش که منجر به ايجاد فضاهای خوشنقشی در متن آجرکاری ها ميشود. ضلعی که در وسط بنا قرار دارد، از نظر تزئينات با ساير ضلعها و همچنين ضلع مربوط به درِ ورودیِ برج اول، اختلاف دارد. در اينجا هنرمند برای بلندتر نشان دادن قسمت سردر، از عرض چارچوب کاسته و بين ستونهای مدور و رگه آجر برجسته چارچوب، فاصلهای ايجاد کرده و آن را به نحو هنرمندانهای زينت کرده است. مضمون کتيبه سردر عبارت است از: «عمل ابوالمعالی بن مکرالزنجانی به تاريخ سنه و ثمانين و اربعمائه».
اين دو برج را ميتوان با برج شبلی دماوند و آرامگاه اميراسماعيل سامانی در بخارا مقايسه کرد و شايد بتوان هنر آجرکاری آن را الهام يافته از معماری دوره سامانی و آل بويه دانست.در طول قرنهای چهارم و پنجم، بيشتر برجهای شمال ايران با نقشه دايره ساخته می شدند. انتخاب نقشه هشت ضلعی در ساخت برج در قزوين که فاصله زيادی با سرزمين های شمال ايران ندارد، نشانه مهارت و ذوق سرشار هنرمندان است؛ چرا که امکان ابداع و ارائه تزئينات متنوع و بديع در برجهای هشت ضلعی بسيار آسانتر است. در بنای مزبور، حدود سی نقش مختلف به کار برده شده است. اين امر، حکايت از وجود يک سنت کهن مربوط به طرح نگارههای مختلف دارد که ابتدا در دوره ساسانی بر روی گچ انجام ميشده و سپس در کارهای آجری به کار رفته است. ترکيب و تنظيم طرحهای مختلف در اين دو بنا، همانند هنری که در طرحريزی متناسب هيأت کلی بنا به کار رفته است، قابل ستايش است.
برجهای خرقان که از جاذبه های تاریخی آوج میباشد،در ۲۳ خرداد ۱۳۵۶ با شمارهی ثبت ۱۳۹۵ در آثار ملی ایران به ثبت رسیدند.