تپه سِگزآباد واقع در دشت قزوین در منطقه بوئین زهرا یکی از تپه‌های باستانی ایران است که به اواخر هزاره دهم پیش از میلاد تا دوره هخامنشی بازمی‌گردد و از جاذبه های تاریخی بویین زهرا میباشد.
آثار بدست آمده از این تپه، به هزاره دوم پیش از میلاد تا دوره هخامنشی برمی‌گردد. همچنین در این دوره آثاری از عصر آهن نیز مشهود است. و نشان می دهد که ساکنان باستانی این منطقه، با فناوری ذوب فلزات هم آشنایی داشته اند. به همین جهت، تپه سگزآباد به علاوه تپه زاغه و تپه قبرستان با قدمتی بین هفت تا نه هزار سال، یکی از قدیمیترین سایت‌های باستان‌شناسی دنیا بشمار میرود.
تپه سگزآباد در فاصله هشت کیلوتری شمال سگزآباد و در بین مزارع گندم و جو قرار گرفته‌است. ارتفاع تپه زیاد نیست ولی در بین مزارع پست و کم ارتفاع منطقه به راحتی قابل تشخیص است. متأسفانه این تپه ارزشمند باستانی در وضعیت بسیار نامناسبی نگهداری می‌شود. راه رسیدن به آن بسیار ناهموار و خاکی است و دور تا دور تپه هیچ حصار و مانع و نگهبان یا حتی تابلویی که به بازدیدکنندگان تنها کمی اطلاعات بدهد، وجود ندارد. احتمالاً این تپه بزودی شخم هم بخورد و برای کشت گندم و جوی دیم مورد استفاده قرار بگیرد. اگر از سمت شمال وارد تپه شوید تعداد بسیار زیادی سفال شکسته طرح دار و حتی تعدادی استخوان غیر قابل تشخیص بسیار فرسوده توجه شما را به خود جلب خواهد کرد.
شایان ذکر است که تا پیش از حفریات دانشگاه تهران در دشت قزوین، آثار به دست آمده از تپه «سیلک» کاشان، شاخص ادوار مختلف دوران نوسنگی در فلات مرکزی ایران بود، ولی با حفریات در دشت قزوین و مطالعات انجام شده پسین بر روی آثار به دست آمده از تپه های سه گانه «زاغه»، «قبرستان» و تپه «سگزآباد» مشخص شد که می توان تاریخ گوناگونی فرهنگ را در فلات مرکزی ایران از دوران نوسنگی تا میانه دوره هخامنشی، در این سه تپه باستانی مورد مطالعه دقیق قرار داد.
نکته جالب توجه دیگر درباره تاریخچه سگزآباد این است که مارکوپولو در سفرنامه خود، از سگزآباد نام برده و آن را سر راه جاده ابریشم خوانده است.
