شیر قلعه مربوط به حکومت طبرستان می باشد که در دوره اشکانی در مناطقی از ایران حکومت داشتند و این قلعه را جهت حفاظت راه انشعابی از بزرگراه ابریشم، احداث کرده بودند و در قرن پنجم و ششم، اسماعیلی مذهبان که مرکز آنان قلعه الموت قزوین بود، از این قلعه استفاده نموده اند و به روایتی تونلی زیرزمینی از قلعه به چشمه قلعه ساخته بودند تا از آب چشمه استفاده نمایند و از گزند دشمنان در امان بمانند.
شیر قلعه که مصالح اصلی آن را سنگ و ساروج تشکیل می دهد دارای طرحی منظم نیست و بالطبع در پستی و بلندی های کوه ساخته شده است.در چهار گوشه قلعه چهاربرج مدور دیده می شود.درساخت دژ از سنگهای صخره ای همان کوه استفاده شده .در ورودی قلعه از سمت جنوب بوده که امروزه بصورت مدخل بسیارکوتاهی از قلعه سنگهای صاف و کوچک دیده می‌شود.ظاهرا در گذشته این قلعه نظامی دارای یک دروازه بوده که در ضلع جنوبی آن قرار داشته است.
دوگانگی ملات به کار رفته در معماری شیر قلعه و نیز ساخت و سازهای جدید بیانگر بازسازی و مرمت آن در دوران اسلامی می باشد.فضاهای داخلی شیر قلعه شهمیرزاد اکنون پس از گذشت قرنها در زیر خاک مدفون است لیکن دیوارها و برج و باروهای آن نسبتا سالم مانده است.سنگهای مورد استفاده در بنای شیر قله از نوع سنگ های کوجک و بزرگ است که علاوه بر سنگ کاربرد ملات ساروج آهک خاکستر ماسه بادی گل نی و دانه های ریز سنگ ( گرد و سفید ) در بنای این قلعه سبب استحکام بی نظیر آن شده است.
دسترسی به قلعه از درون شمیرزاد با حدود ۳۰ دقیقه کوهپیمایی از پای کوه میسر است و دسترسی ساده و راحت تنها از یک طرف قلعه امکان پذیر است و آن هم جهتی که درب ورودی آن قرار دارد که دسترسی به قسمت های دیگر بسیار مشکل می باشد و باید از صخره های زیبا و دیدنی عبور کرد.
گفتنی است ارتفاع کوهی که شیر قلعه در بالای آن قرار گرفته حدود 250 متر بلندتر از زمین های اطراف است.
آنچه که امروز بر جذابیت تماشای این قلعه نظامی می‌افزاید تماشای زیبایی‌های شهر نمونه گردشگری شهمیرزاد از ارتفاع است گویی تمام شهر در تسلط چشمان هست و جز لکه‌های سبز رنگ در کف آسمان آبی چیز دیگری به چشم نمی‌خورد.
زیبایی‌های این قلعه تنها به چشم اندازهایش محدود نمی‌شود و در پایین قلعه چشمه های متعددی از جمله سر چشمه (شیخ چشمه سر) و هفت چشمه قرار دارد که یک مقصد گردشگری برای گردشگران محسوب می شود.
شیرقلعه شهمیرزاد،که از جاهای گردشگری مهدیشهر میباشد،پنجم آذر ۱۳۸۰ با شماره ۴۴۲۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
