این بنا نمونه ای بی نظیر از معماری دوره ی اسلامی است. در چهار باغ علویان در نزدیکی میدان امامزاده عبدا.. در شهر همدان قرار گرفته است. این گنبد از سمت شمال در خیابانی که میدان عین القضات را به میدان امامزاده عبدا.. متصل می کند قرار گرفته است. گنبد علویان یکی از شاهکارهای معماری و گچ بری بعد از اسلام در همدان است.این بنا توسط خاندان علویان در قرن ششم هجری ساخته شد که در ابتدا مسجد بود، سپس با ایجاد سردابی در زیرزمین تغییر کاربری داد و به مقبره خاندان علوی تبدیل گشت. در حال حاضر مجموعه تاریخی گنبد علویان به یکی از مکان های دیدنی همدان تبدیل شده است و هر ساله مسافران و بازدیدکنندگان زیادی از نقاط مختلف ایران راهی شهر همدان میشوند تا از این بنا دیدن کنند.
تاریخچه
براساس شناسنامهی فنی بنا، این گنبد یکی از یادگارهای متعلق به اواخر دورهی سلجوقیان در قرن ششم هجری است که توسط خاندان علویان ابتدا به عنوان مسجد، احداث و در دورههای بعد، با ایجاد سردابی در زیرزمین به مقبرهی آن خاندان تبدیل شده است.
خاقانی به کنایه از آن به عنوان گنبد سبز یاد کرده است و فرهنگ عامیانهی مردم استان همدان نیز بر این امر دلالت دارد که میگوید:
دلا دوشم دلا دوشم دلا دوش به حق گنبد سبز سیه پوش
علت نامگذاری این بنا به گنبد علویان این است که این بنا در گذشتههای دور دارای گنبد بوده، گر چه در اثر گذشت زمان، گنبد آن فرو ریخته است. از سوی دیگر، علاقهی شدید مردم به سادات و دوستداران حضرت علی (ع) و مدفون بودن دو تن از خاندان علویان در این بنا، موجب شده که آن را به این نام بخوانند.
گنبد علویان به اعتبار تحقیقات باستانشناسان، بنایی مغولی یا به عبارتی سلجوقی تکاملیافته است. این گنبد به دلایل متعدد از جمله ویژگیهای منحصر به فرد کالبدی و ظرافت و تزیینات استثنایی آن، همواره مورد توجه ویژهی محققان قرار داشته است.
نگاهی به معماری گنبد علویان
گچ بری ها و آجرکاری های به کار رفته در این بنا آنقدر ماهرانه و استادانه است که آن را به اثری ارزشمند و قابل توجه تبدیل کرده است. شاید با دیدن نمای بیرونی این بنا تا حدودی یاد گنبد سرخ مراغه بیفتید چون از نظر ظاهری شباهت زیادی به این بنا دارد. قبل از اینکه از درب ورودی به داخل این بنای برجسته بروید سر خود را بالا بگیرید و از نزدیک کادر مستطیلی شکل بالای ورودی را تماشا کنید. در اینجا گچ بری های تحسین برانگیزی را می بینید که به صورت گل و بوته های در هم پیچیده خود را به نمایش گذاشته اند. در حاشیه بیرونی همین کادر تعدادی از آیات قرآن کریم به خط کوفی کنده کاری شده و جلوه ای تماشایی را پدید آورده است. همین توجه به جزئیات است که ترکیب بندی کلی این بنا را تا این حد باشکوه و مثال زدنی کرده است. با رفتن به داخل بنا با اتاقی به ابعاد ۸ متر در ۸ متر روبرومی شوید که به زیبایی هر چه تمام تر با گچ بری های متراکم و چشم نواز تزئین شده است اتاقک داخلی ممکن است شما را یاد گنبد حیدریه قزوین بیندازد.
برای دیدن یکی از زیباترین قسمت های داخلی این بنا باید به ضلع جنوبی بروید در آنجا محرابی را می بینید که در جای جای آن گچ بری های چشمگیری نقش بسته که ساعت ها تماشا می طلبند. نور داخلی این بنا از چند نورگیری که در نزدیکی سقف هستند تامین می شود. در درون برج شمال شرقی راه پله های تنگ و باریکی وجود دارد که اگر آن را پی بگیرید به سقف می رسید. در محراب هم راه پله ای عجیب می بینید که شما را به سرداب طبقه پایین می رساند در این سرداب مقبره دو نفر از بزرگان خاندان علویان است. سرداب هم معماری جالبی دارد، در آن ۶ حجره با طاق نمای جناغی و دو قبر مستطیلی در مرکز می بینید، قبرهایی که روی آن ها با آجرهای لعاب دار فیروزه ای پوشیده شده است.
این اثر یکی از شاهکارهای معماری و گچبری بعد از اسلام در همدان است و طی شمارهی ۹۴ در تاریخ ۱۵/۱۰/۱۳۱۰ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.