رودخور ،روستایی بی نظیر از توابع نی ریز است.طبیعت دلنشین روستا با مردمانی از جنس نور ، مکان های واقعاً دیدنی و زیارتگاه امامزاده سید محمد که از نوادگان امام کاظم (ع) اند در روستای ریزاب، فضایی متفاوت را به وجود آورده است.آسمان شب هایش واقعاً دیدنی است و روزهایش پر شعف و نشاط ، آنقدر طبیعتی است زیبا و متنوع که کلمات هم در تعریف کردنش کم آورده اند.
نام رودخور به دلیل اینکه از کوه های مرتفع داراب کوه های حاجی اباد هرمزگان و کوههای زیارت کرمان و کوههای پشتکوه استان فارس جمله رودخانه های فصلی به کویری در مجاورت منطقه رودخور جاری می گردد و هیچ راه خروجی برای سیلابها وجود ندارد به مرور زمان به سفره های زیر زمینی وارد و یا تبخیر میگردد.به همین دلیل نام منطقه از دورانهای گذشته رودخور گذاشته شد و به همین نام مشهور شده است.
شغل اکثر مردم روستا کشاورزی و در کنار ان دامداری است.روستای رودخور تنها نقطه در استان فارس است که باغات بسته و انار ان توان رقابت با استانهای مجاور را دارد.
روستای رودخور از جاذبه های نیریز،از نظر اب وهوای به علت مجاور بودن با استانهای کرمان و هرمزکان در تابستان هوای نسبتا کرم و در زمستان سرد و خشک دارا میباشد در این منطقه برندکانی و حیواناتی کم یاب مانند کوراسب(کورخر)اهو و حوبره که برنده ای بزرک و زیباست نیز وجود دارد.
زبان مردم این منطقه عربی و فارسی می باشد عربهای منطقه رودخور از عشایر فارس و ایل خمسه طایفه غنی میباشند که به مرور زمان از کوج نشینی به روستا نشینی روی اورده اند که به فارسی و عربی صحبت میکنند.
از دورانهای گذشته عشایر عرب زبان از این محل برای چرای دامهای خود استفاده میکردنند ودر نقاطی نیز قلعه های نیز برای اسقرار خود ساخته بوده اند که دو مخروبه قلعه هنوز وجود دارد که در اطراف یکی از این قلعه ها قبرستانی قدیمی وجود دارد که طبق گفته ساکنین سنگهای قبرها تاریخهای بیش از ۴٠٠ چهارصد سال را نشان می دهد که عشایری از اعراب عمادی در این محل ساکن بوده اند و به دلایل نا معلومی محل را ترک کرده اندو پس از انها عشایری از مناطق کوهستانی داراب و عشایر سیار ایل عرب خمسه در محل به چرای دامهای خود مشغول بوده اند .
چند قتات و چشمه نیز در منطقه رودخور وجود دارد که قناتها کلآ ویران و چشمه ای به نام چشمه عاشق مشهور است که در سالهای پر باران جاری می گردد .چشمه عاشق در حال حاضر قریب به بیست سال است که خشک میباشد.!!!
در سالهای دهه١٣۴٠ یکهزارو سیصدو چهل تعدادی از عشایر کوهستانهای داراب در منطقه اقدام به حفر چاه جهت شرب دام و کشاورزی نمودنند که بعد از ان تعدادی از عشایر ایل عرب خمسه نیز در طرحی بنام اسکان عشایر در این منطقه اسکان شدند که این موضوع باعث تنشهای قومی و مشکلات اجتماعی شد که پس از چندین سال این کشمکشها کمتر و مردم به زندکی در کنار هم عادت کرده اند و در حال حاضر تنشهای قومی و قبیله ای بسیار اندک شده است . و دلیل ان تحصیلات و پیشرفت فرهنگی هر دو گروه بوده است.
