در جوار دروازه قرآن شیراز کوهی قرار دارد که شیرازی ها آن را «کوهپایه» می نامند، ارتفاعاتی که شهرداری طی سالهای گذشته مسیر دسترسی به صورت پله و جاده برایش ایجاد کرده که می توان تا فراز آن صعود کرد.بعد از رسیدن به ارتفاعات کوه یکی از آثار تاریخی شیراز که به «گهواره دید» مشهور است نمایان می شود.مکانی که با محوطه سازی صورت گرفته و همچنین طبیعت بکر آن می توان بدون آلودگی های صوتی و هوایی، از جاذبه های طبیعی دیدن و از هوای پاکش استنشاق کرد.
بعد از گهواره دید، جاده همچنان ادامه دارد تا اینکه در فاصله دو کیلومتری از این اثر تاریخی، یک بنای میراثی دیگر نمایان می شود که به آن «چاه مرتضی علی» می گوید.ساختمانی با نمای سنگ که دارای دو آب انبار و چندین اتاق تو در تو است که قدمت بخشی از آن به پیش از اسلام می رسد.
این بنا از جاذبه های شیراز،به شماره ۹۴۳ در رديف آثار ملی ايران به ثبت رسیده و قدمت بخشهایی از آن نیز تقریبا به دوره های پیش از اسلام می رسد.
فضای بیرونی بنا کاملا محوطه سازی و مرمت شده و باعث شده که ترکیبی از تاریخ و طبیعت را در منطقه رقم بزند.
چاه مرتاض علی دارای چند اتاق و ساختمانی قدیمی به سبک دوران صفویه است و مصالح ساختمانی آن از سنگ و ساروج است.گمان می رود این بنا یکی از پرستشگاه‌های زرتشتیان بوده که پس از اسلام با ساخت محرابی به صورت عبادتگاه اسلامی درآمده است.
در زیر طاقنمای این ساختمان، چاه و سردابه مانندی وجود دارد که به صورت مورب و کج در دل سنگ کوه ایجاد شده و دارای پله‌هایی ناهموار و شیبی تند و دهنه‌ای تقریباً تنگ است. در انتهای آن، محوطه‌ای است تقریباً باز و خنک که آب چکه‌ای حوض آن را پر می‌کند.
گروهی از مردم نام این محل را برگرفته از نام فردی به نام مرتاض علی می‌دانند که او در این مکان به عبادت و ریاضت مشغول بوده است و برخی بر اين باورند كه وی در ته این چاه مدفون است.
