فرقی نمی کند در چه فصلی از سال باشیم، روزهای پاک و هوایی یکدست و تمیز در پایتخت پرغوغای این روزها گاهی اوقات بیشتر شبیه یک معجزه است.
اما اگر کمی از خیابان های شلوغ و آدم هایی که گاه زودتر از زمان حرکت می کنند فاصله بگیرید در گوشه هایی از همین پایتخت شلوغ و پر زرق و برق، گوشه های دنجی خواهید یافت که به کلی شما را از دنیا ی آشفته خیابان ها جدا کرده و به یک وعده آرامش و لذت دعوت می کند، مثلا جایی مثل یک بوستان آن هم در قلب یک شهر شلوغ!
در دنیای مدرن و در روزگاری که شهرها یک به یک قد می کشند اگر فضاهای سبز و درختان بلند بالا را فاکتور بگیریم شاید دیگر اثری از زندگی باقی نماند.
این بار اما در گشت و گذار پایتختی مان سری به یک بوستان زیبا می زنیم که علاوه بر زیبایی و دلنواز بودنش، رگه هایی از فرهنگ و اصالت و تاریخمان را به دوش می کشد.
بوستان جمشیدیه یا پارک سنگی جمشیدیه یکی از بوستان‌های تهران است که در ناحیه ۴ و منطقه ۱ شهرداری تهران و در بخشی از اراضی باغ‌های دولو قرار دارد.
این پارک روزگاری متعلق به خاندان دولو بود که در دوره قاجار می‌زیستند. بوستانی که امروزه به آن «پارک جمشیدیه» می‌گویند، در واقع متعلق به فردی به نام جمشید دولو قاجار بوده است.
املاک زیادی در تهران به نام طایفه دولو از مشهورترین خانواده های وابسته به قاجار، سند خورده بود، در شناسنامه تاریخی پارک جمشیدیه هم نام جمشید دولو قاجار به عنوان مالک زمین این بوستان ثبت شده است، مالکی که ملک ۶۹ هزار مترمربعی خود را به فرح پهلوی بخشید.
در ابتدا قرار بود که بنای یک سرای سالمندان در آن طرح‌ریزی شود؛ اما این تصمیم هرگز به اجرا در نیامد و به سود احداث پارک عمومی و استفاده همگانی از صحنه کنار رفت و سال ۱۳۵۶ این منطقه شمایل یک پارک عمومی را پیدا کرد و به یکی از جاذبه‌های گردشگری و جاهای دیدنی تهران تبدیل شد.
بوستان جمشیدیه از بدو تأسیس، ۲ بار بازسازی شده است ، اما طراحی اصلی آن را کامران طباطبایی دیبا انجام داده است؛ وی در ۱۴ اسفند ۱۳۱۵ در تهران متولد شد و در سال ۱۳۳۵، تحصیل در رشته معماری در دانشگاه هاروارد را در شهر واشینگتن دی.سی آغاز کرد، او نقاش، شهرساز و معمار نوگرا و صاحب سبک ایرانی است که بناهای زیبا و ماندگاری همچون موزه هنرهای معاصر تهران، فرهنگسرای نیاوران و فرهنگسرای دانشجو، پارک شفق و… را در کارنامه خود دارد.
در سال ۱۳۷۴، ۱۶ هکتار به وسعت پارک جمشیدیه افزوده شد که قسمت الحاقی به پاس ۳۰ سال رنج شاعر نامدار در سرایش شاهنامه، به نام «فردوسی» مزین شد؛ بوستان سنگی فردوسی با ابتکاراتی که برای احداث آن به کار رفته، از نظر جذب توریست با پارک اصلی در رقابت است.
این پارک با مساحتی حدود ۱۰ هکتار در محله جمشیدیه و در شمال خیابان نیاوران قرار دارد. پارک جمشیدیه از شمال به کوه کلک‌چال، از جنوب به باغ دولو، از شرق به خیابان جمشیدیه و از غرب به جاده کلک‌چال محدود است.
از ویژگی‌های این پارک، دریاچه، آبشار مجاور و نیز آب‌نماهای سنگی است که جلوه‌ای خاص دارند. این پارک در ابتدای مسیر اصلی صعود به پناهگاه کُلَک‌چال قرار دارد وکوهنوردان بسیاری از این مسیر برای صعود به آن استفاده کنند.
پارک جمشیدیه دارای چهار در ورودی است که ارتفاع در ورودی اول از سطح دریا ۱۸۲۰ متر و بالاتر از آن ۲۱۰۰ متر است.
بر پایهٔ نظرسنجی انجام شده مرکز تحقیقات و مطالعات رسانه‌ای همشهری، بوستان جمشیدیه پس از بوستان ملت دومین پارکی است که یک شهروند تهرانی به یک میهمان غیر تهرانی معرفی می‌کند.
از طراحان دیگر بوستان جمشیدیه از غلامرضا پاسبان حضرت، روح الله نیک خصال و محمد برقعی بمیتوان نام برد.
برخی از مجسمه های سنگی موجود در این پارک توسط ناصر هوشمند وزیری مجسمه ساز بزرگ ایرانی ساخته شده است.
از امکانات بوستان جمشیدیه می‌توان به آمفی تئاتر، رستوران، آب‌نما، مبلمان پارک (نیمک، سطل زباله، آبخوری، پایه چراغ)؛ فضای سبز (گیاهان پوششی، جنگلکاری، رز و درختچه، گل و گل‌کاری) نام برد. از دیگر امکانات رفاهی این پارک سرویس‌های بهداشتی و روشنایی در شب با به‌کارگیری از ۱۷۵ تیر روشنایی است.
آدرس پارک جمشیدیه
برای رسیدن به پارک جمشیدیه باید اول خود را به میدان تجریش برسانید. برای این کار می‌توانید در ایستگاه مترو تجریش در خط یک مترو از ایستگاه خارج شوید یا با بی‌آر‌تی‌های مسیر میدان راه‌آهن – تجریش و تاکسی‌هایی که از سراسر شهر به میدان تجریش می‌روند استفاده کنید.
از میدان تجریش هم می‌توانید با تاکسی‌هایی که از سمت میدان قدس به پارک جمشیدیه می‌روند به پارک برسید. همچنین در خیابان نیاوران می‌توانید از خیابان فیضیه و امیدوار به پارک جمشیدیه برسید.
