باکویه شیرازی یا علی ابوعبدالله ابن باکویه که به باباکوهی نیز نامدار است (زادهٔ نزدیک به سال ۳۳۷ هجری در شیراز – درگذشتهٔ ۴۴۲ هجری) از شاعران ایرانی است.
وی در جوانی به کسب دانش‌های تکمیلی پرداخت و با بیشتر ریش سپیدان نامی آن روزگار دیدار کرد و هنگامی که شیخ ابوسعید ابوالخیر بینشمند سرشناس به نیشابور رفت ابن باکویه به جای شیخ عبدالرحمن سلمی در خانقاه پرآوازه آن شهر به ارشاد سرگرم بود، میان او و شیخ ابوسعید گفتگوهای گوناگون یزدانشناسی درگرفت و ابوسعید به پرسشهای وی پاسخ داد.
همچنین در نهاوند میان ابن باکویه و شیخ ابوالعباس جانشین شیخ بزرگ ابوعبدالله خفیف شیرازی بینشمند نامدار، دربارهٔ تصوف و طریقت مناقشات فراوان روی داد و آن شیخ به فرهیختگی و فرازمندی و گستره آگاهی ابن باکویه خستو شد.
جامی سراینده بزرگ سده نهم در کتاب نفحات الانس می‌نویسد، خواجه عبدالله انصاری از ابن باکویه چندین بار به تجلیل یاد کرده و به انتخاب خود ۳۰ هزار حدیث و ۳۰ هزار حکایت از او بازگو کرده‌است و به ویژه بارها گفته که ابن باکویه ملک بوده‌است و از همه دانش‌ها با نصیب و حتی او را بزرگ‌ترین شیخ روزگار خود دانسته و از این که نسبت به خواجه بیش از دیگران توجه داشته، به خود بالیده است.
عبدالله باکویه پس از سال‌ها جهانگردی دوباره به شیراز برگشت و چند سالی را دور از مردم و هیاهوی شهر در اشکفت کوه شمالی شیراز که آن را صبوی می‌گفتند عزلت گزید و به نیایش پرداخت و در سال ۴۴۲ پس از زیوِشی ۱۰۵ ساله درگذشت و پیروانش وی را در خانقاهش که امروزه آرامگاه اوست به خاک سپردند.
در این کوه کهن‌ترین چشمه ایران که هنوز جاری است قرار دارد. در پیرامون آن مجموعه رفاهی دارای فست فود، جگر سرا، کافی شاپ، شهر شادی، و… قرار دارد .
آرامگاه باباکوهی
کوهی که آرامگاه در آن واقع شده است به کوه باباکوهی یا کوه صبوی، مشهور شده است.در این کوه دو غار وجود دارد که یکی در گذشته محل زندگی یکی از عارفان بوده است و درون دیگری اکنون آرامگاه ابوعبدالله محمد بن عبدالله معروف به ابن باکویه قرار دارد.
در جلوی غار ایوانی قرار دارد که از سنگ و گچ ساخته شده است. در این ایوان قطعه سنگی هست که شیروانی بر روی آن عبارتی نوشته و در پایان تاریخ ۱۲۳۵ را ذکر کرده است. این کوه نامش را از همین باباکوهی که از بزرگان و مشایخ سده چهارم هجری بوده است گرفته است.
مقبره باباکوهی اکنون تبدیل به گردشگاه زیبایی شده است علاوه بر آرامگاه باباکوهی که در این محل واقع است. این مجموعه، دارای چشمه‌ی آب و چندین اتاق است که گفته شده اتاق‌ها و گنبد مربوط به دوره قاجار و از آثار مویدالدوله طهماسب میرزا نوه فتحعلیشاه و حاکم فارس است که در سال ۱۲۷۵ ه.ق ساخته و بعدها مرمت شده است.
مقبره باباکوهی بالاتر این اتاق‌ها در اتاقی جداگانه قرار گرفته است این اتاق فاقد هرگونه تزیینات خاصی است.
مجموعه بنا همچنین دارای یک حوض سنگی است که درختان زیبا و کهنسالی در اطراف آن وجود دارد. گردشگاه پایین‌تر از بقعه قرار دارد و برای رسیدن به بقعه باید راه خاکی و سربالایی را پیش گرفت که در قسمت‌هایی نیز تبدیل به پلکان می‌شود. صعود از این کوه زیاد دشوار نیست و چشم انداز زیبایی به منطقه داده است.
آرامگاه باباکوهی در سال ۱۳۹۱ زیر نظر اداره اوقاف مرمت شد و گفته شد که تصمیم بر این بود که تبدیل به امام‌زاده شود. اما چون این آرامگاه در اسفند ۱۳۷۹ با شماره ثبت ۳۲۸۵ ثبت ملی شده بود سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با این امر مخالفت کرد. در سال ۹۲ مرمت این مجموعه به پایان رسید.
