یکی از مکان‌های دیدنی رشت، آرامگاه استاد پورداوود است که قدمت آن به دوره قاجاریه بازمی‌گردد و در ۱۹ خرداد ۱۳۸۱ با شماره ثبت ۸۷۸۱ در فهرست آثار ملی ایران قرار گرفت.
براهیم پورداوود که یکی از صاحب نام ترین ایران شناسان معاصر است، در سال 1264 چشم به جهان گشود. وی در سال 1310 شمسی موفق شد فعالیت خود را به عنوان استاد رشته حقوق در ایران باستان در دانشگاه تهران آغاز نماید.
این استاد بزرگوار در سال 1347 در تهران به رحمت ایزدی پیوست و بدین ترتیب او را در آغوش پدر و برادرانش در مکتب خانه قدیمی شان در بازارچه سبزه میدان رشت به خاک سپردند تا بدین ترتیب این مکان به آرامگاهی خانوادگی تبدیل شود.
پس از درگذشت وی مجالس بزرگداشت و یادبود بسیاری در کشورهای آلمان، هند، پاکستان، فرانسه و در شهرهای مختلف ایران از جمله در تهران، رشت، شیراز، اصفهان و کرمان برگزار شد و بزرگان علم و ادب از دانش، ادب، خدمات علمی و تلاش‌های این ایرانشناس سترگ در شناساندن فرهنگ ایران باستان تجلیل کردند.
آرامگاه خانوادگی استاد پور داوود در عین سادگی از معماری بی نظیری برخوردار است. با ورود به کوچه آفخرا توجهتان به بنایی مستطیلی شکل با زیبایی خیره کننده جلب خواهد شد. این بنا اگرچه چندان بزرگ نیست، اما به دلیل برخورداری از بافتی قدیمی جلوه زیبایی به کوچه آفخرا که این روزها پر شده است از ساختمان های جدید، بخشیده است. بنای قجری مذکور با بهره مندی از نمایی آجری همچون نگینی ارزشمند در دل کوچه می درخشد.
در گذشته نام یک کتابخانه و یکی از خیابان‌های رشت به نام این استاد بزرگ بود. بعد از انقلاب با تغییر نام خیابان‌ها، نام این خیابان نیز تغییر کرد. پورداوود تنها یک استاد برجسته دانشگاه تهران نبود، بلکه جایگاه بین‌المللی داشت. او تمام عمر خود را برای زنده کردن فرهنگ خود گذاشت و به همین علت در جهان چهره‌ای شناخته شده دارد. آنچه انسان را به فکر فرو می‌برد، سادگی آرامگاه این ایرانشناس بزرگ است که به‌راستی درسی از فرهنگ، بزرگی و تواضع را برای تمامی فرهنگ‌دوستان ایرانی را به ارمغان می‌آورد.
تاریخچه آرامگاه استاد ابراهیم پورداوود
در آن دوران که مدرسه نبود، حاج داوود برای رفاه پسرانش، مکتب‌خانه‌ای در حیاط خانه خود دایر کرد و میرزایی را برای آموزش پسران خود گمارد. همین مکتب‌خانه، بعدها محل تحصیل بچه‌های سبزه میدان شد و در پایان تبدیل به آرامگاه خانوادگی او و فرزندانش شد. استاد پورداوود خود در مورد این مکتب‌خانه صحبت کرده بود و در مورد آن نوشته بود: «پارینه‌ای چند است که مقبره پدران و برادرانم است. من هم پس از نوردیدن این همه سال‌های بلند در آنجا آرام خواهم گرفت».
