دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻌﯿﻦ ﺻﺎﺣﺐ اﺛﺮ ﻣﻌﺮوف ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻌﯿﻦ از ﻣﻔﺎﺧﺮ و ﺑﺰرﮔﺎن ﻓﺮﻫﻨﮓ و ادب اﯾﺮان ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود که در سال ۹ اردیبهشت ۱۲۹۷ در آستانه اشرفیه متولد شد و ۱۳ تیر ۱۳۵۰ در تهران درگذشت و پس از مرگ نیز در زادگاهش به خاک سپرده شد.
محمد معين فرزند معين العلماء در يک خانواده روحانی به دنيا آمد پدرش شيخ الولقاسم و همچنين مادرش در 6 سالگی او فوت کردند، به همين جهت تحت تعليم و تربيت پدر بزرگش قرار گرفت. وی پس از پايان تحصيلات مقدماتی برای ادامه تحصيل در دارالفنون به تهران آمد و به تحصيل در دانشکده ادبيات پرداخت و دانشنامه دکترای خود را در سال 1321 دريافت کرد و رساله خود را به زبان فرانسه نوشت. دکتر معين از چند دانشگاه خارجی درجه دکترای افتخاری داشت و عضو فرهنگستان ايران شد. رياست کمسيون ادبيات سمينار جهانی تاريخ و فرهنگ ايران را بر عهده داشت. دکتر معين حدود 23 جلد کتاب تاليف کرد و علاوه بر «فرهنگ معین»، «حافظ شیرین سخن»، «یک قطعه شعر در پارسی باستان»، «شاهان کیانی و هخامنشی در آثار الباقیه»، تصحیح «ارداویرافنامه»، «روزشماری در ایران باستان و آثار آن در ادبیات پارسی»، «پورداوود، ترجمه احوال و آثار»، «مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی»، «حکمت اشراق و فرهنگ ایران» از جمله آثار دکتر معین است.
از فعاليت‌های پر اهميت وی همکاری با علامه دهخدا و تنظيم فيش‌های چاپ نشده بعد از فوت دهخدا می باشد. وی همچنين طبق وصيت نيما يوشيج بررسی آثار او را برعهده گرفت. از جمله تاليفات با ارزش وی فرهنگ معين در 6 جلد است که از منابع معتبر واژگان زبان فارسی است. دکتر معين به زبان های فرانسه، انگليسی، عربی و آلمانی تسلط کامل داشت و زبان‌های پهلوی اوستايی و فارسی باستان و بعضی لهجه های محلی را خوب می دانست. دکتر معين به علت کارهاي زياد مطالعاتی و تحقيقی در سال 1345 در يکی از اتاق‌های دانشکده ادبيات بيهوش شد و به حال اغماء فرو رفت. برای معالجعه او اقدامات زيادی شد و او را به کشورهای مختلف بردند. اما سرانجام پس از چهار سال و پنج ماه که در حالت اغماء بود در 57 سالگی در 13 تيرماه 1350 از دنيا رفت .
آرامگاه او بنا به وصیت خودش، به احترام حرم مطهر آقا سید جلال الدین اشرف و علاقه وی به مرحوم علامه بزرگ آقا شیخ حسین وحید، در کنار حشمت رود در شهر آستانه اشرفیه قرار دارد.
ﺑﻪ ﭘﺎس ﺧﺪﻣﺎت ارزﻧﺪه اﺳﺘﺎد ﻣﻌﯿﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻨﺎی ﯾﺎدﺑﻮدی ﺑﺮ ﻣﺰارش ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭼﻨﺪ ﺿﻠﻌﯽ و ﺑﺎ آﺟﺮ و ﻃﺎق ﻫﺎی ﻫﻼﻟﯽ و ﺑﺎم ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮔﺮدﯾﺪ. اﻣﺮوزه ﻣﺤﻞ ﺑﺎزدﯾﺪ ﮔﺮدﺷﮕﺮان اﯾﺮاﻧﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ اﺳﺖ. در ﺣﯿﺎط آراﻣﮕﺎه درﺧﺘﺎن ﭼﻨﺎر، ﺻﻨﻮﺑﺮ، ﯾﻮﮐﺎ، ﺷﻤﺸﺎد و …، ﻓﻮاره آب و ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺟﻬﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ وﺟﻮد دارد و ﻓﻀﺎی ﭘﺎرک ﻣﺎﻧﻨﺪی اﯾﺠﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ.
