سفر به ترکیه از آن سفرهایی بود که مدت زیادی به آن فکر کرده بودم. نمیخواستم کوتاه و مختصر آنرا ببینم و دوست داشتم بصورت زمینی و شهر به شهر برایش وقت بگذارم. همیشه دوست داشتم نقطه تلاقی شرق و غرب را ببینم و با مردمش را که با آنها اشتراکات فرهنگی زیادی هم داریم همکلام شوم.
اولین تصویر ذهنی من از روسیه بر می‌گردد به کودکی‌ام و فیلمی که عمویم از روسیه فرستاد. او برای راه اندازی دفتر ایران‌ایر که سال‌ها بسته بود به روسیه رفته بود و پس از یکسال یک فیلم ویدیویی فرستاد که در منزل پدربزرگم نشسته بودیم و نگاه می‌کردیم.
ویتنام همیشه برایم تداعی کننده فیلم‌های آمریکایی از جنگ ویتنام بود که این تصویر ذهنی عمدتاً شامل جنگل‌های پر باران، باتلاق و زمین‌های شالیکاری اطراف روستاها بود. کتاب زندگی، جنگ و دیگر هیچ اوریانا فالاچی را هم نصفه نیمه خوانده بودم و آن هم تصویری مشابه را در ذهنم ترسیم کرده بود.
این روزها با کلی پارامتر و قیدهای مختلفی که داریم دیگه انتخاب مقصد سفر برامون چندان آسون نیست. چراکه اول همه ترجیح می دهیم تنوع بیشتری رو تجربه کنیم و به همین خاطر می بایست مقصد جدیدی رو جدا از حدود 50 تا کشوری که قبلا سفر کردیم
صبح روز جمعه 1 اردیبهشت ساعت 5 صبح از میدان ونک راهی جاده چالوس و آبشار هریجان شدیم و . . .
شمایی که به سفر علاقه دارید و معمولا در سفر هستید همیشه و حتما یک برنامه منظم برای نوشتم سفرنامه داشته باشید. اگر از کسانی هستید که عاشق مسافرت هستید و دستی هم در نویسندگی دارید، احتمال نوشتن در مورد تجربه‌ها و خاطراتتان از مسافرت را هم دوست دارید.
من همیشه توی دورهمیا و جلسه هایی که موضوعش هیچهایک و هیچهایکینگه به مخاطبام میگم این داستان ، داستان همسفر شدن با آدماس
دقیقاً به6ماه قبل برمیگرده! یه خونه 80 متری توی سمنان که شده یه بوم برای نقاشی رویاهام!
هیچهایک یه سبک سفر تجربه محوره که توی اون شما با یه کوله پشتی میزنی به جاده و همسفر آدمایی میشی که تنهان یا شاید کنجکاون ، مث خود من!
