کدام جانور در آسیا خطرناکترین هستند. در اینجا ۶ جانور مرحله اول معرفی می شوند و فقط یک جانور به مرحله بعد راه میابد. و نهایتا در فینال یک جانور بعنوان خطرناکترین آنها انتخاب میشود. با جاذبه ها همراه باشید.
آسیا قاره تمدن های باستانی و روایات عرفانی و گذشته جنگجوست، از طریق مناظر وحشی و شهر های پر تحرک نبردی حماسی در حال وقوع است ما به سراغ قوی ترین حیوانات طبیعت خواهیم رفت. عرصه نبرد آماده شده است، کدام جانور فاتح این نبرد خواهد بود؟ همه ی حیوانات با یکدیگر برابر نیستند.
۱- کرگدن عصبانی در هند
کرگدن هندی (نام علمی Rhinoceros unicornis) بزرگترین گونهٔ کرگدن در آسیا می‌باشد. زیستگاه آنها علفزارها و مردابها هستند و همان‌طور که از نامشان پیداست در شمال هند و نپال زندگی می‌کنند. در حال حاضر تعداد کرگدنهای هندی در حدود ۴۰۰۰ عدد می‌باشد. آنها در قدیم در شرق پاکستان، در تمامی مناطق شمالی هند و جنوب نپال یافت می‌شدند.
درازای بدن کرگدن هندی ۴۲۰ سانتیمتر و دم آن ۷۵ سانتیمتر است. بلندی قد این کرگدن ۷۵٬۱ تا ۲ متر و متوسط وزن او ۱۸۰۰ تا ۲۰۰۰ کیلوگرم است. رنگ پوستش خاکستری و پوشیده از برآمدگی‌هایی می‌باشد. بر روی بدن آنها چینهایی نیز دیده میشود و این چینها شبیه به زره هستند. نوع نر و نوع ماده هر دو بر جلوی پوزهٔ خود یک شاخ دارند و شاخ نوع نر بزرگتر از نوع ماده‌است.
متوسط طول عمر کرگدن هندی سی سال است. این گونه کرگدن نیز مانند سایر گونه‌های کرگدن گیاهخوار است و از علف و برگ گیاهان تغذیه میکند.
نرها در هفت-هشت سالگی و ماده‌ها در پنج سالگی آمادهٔ جفتگیری می‌شوند. نوع ماده پس از شانزده ماه بارداری یک بچّه به دنیا می‌آورد و نزدیک به دو سال او را شیر می‌دهد. ببرها در حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد بچه‌ها را می‌خورند اما به ندرت بچه‌های بالای یک سال را شکار می‌کنند. بنابرین کرگدن‌هایی که آن سن را می‌گذرانند در مقابل شکارچیان آسیب‌ناپذیر خواهند بود.
کرگدنهای هندی با دندان‌های پیشین تیزشان مبارزه می‌کنند نه با شاخشان. طول این دندان‌ها به ۱۳ سانتیمتر می‌رسد.
در حال حاضر مهمترین خطری که کرگدن‌ها را تهدید میکند شکار شدن آنها برای شاخشان است.
در چین شاخ این جانور طبق سنت‌های آسیایی به عنوان دارو مصرف میشود. در اوایل قرن بیستم تنها ۱۲ کرگدن هندی در پارک ملی کازیرانگا باقی‌مانده بودند اما با اعمال محافظت و ممنوعیت شکار غیرمجاز، اکنون جمعیت آنها در این منطقه به حدود ۱۲۰۰ عدد رسیده‌است.
۲- مار جعفری
مار جعفری (نام علمی: Echis) سرده‌ای از افعی‌های زهردار هستند که در مناطق خشک آفریقا، خاورمیانه، پاکستان، هند و سری لانکا پیدا می‌شوند. آنها نمایش تهدیدی مشخصی دارند که با مالش بخشی از بدن‌شان به یکدیگر برای تولید صدای هشداری “هیس‌گونه” همراه است.نام علمی این مار اِکیس Echis کلمه‌ای یونانی به معنای «افعی» است. برخی از گونه‌های مار جعفری مسئول ایجاد بیشتر موارد مارگزیدگی در جهان هستند.هشت گونه از این مار تاکنون شناسایی شده‌است.
این مارها از نظر اندازه نسبتاً کوچک هستند و بزرگسالان آنها هرگز بزرگتر از حدود ۹۰ سانتیمتر در طول نخواهد بود. آن‌های دارای سری کوتاه، پهن، گلابی شکل و مجزا از گردن هستند. پوزه‌شان کوتاه و گرد است، در حالی که چشم‌ها نسبتاً بزرگ و برآمده است. فرق سر آنها با پولک‌های کوچک، نامنظم و نیمه‌نیمه پوشیده شده‌است که می‌تواند صاف یا پوشانده‌شده باشد.
بدن آنها نسبتاً بلند و باریک و استوانه‌ای شکل است. فلس پشتی عمدتاً پولک‌دار زورقی شکل است. با این حال، پولک‌ها در جناح پایینی در یک زاویه ۴۵ درجه متمایز و مرکزی بیرون آمده‌اند و دندانه دار است. دم آنها نیز کوتاه است.
این مارها می‌تواند در پاکستان، هند، سری لانکا، قسمت‌هایی از خاورمیانه و در شمال خط استوا در آفریقا یافت شود.
غذا
اطلاعات کمی در مورد عادت غذایی مارهای گونه اکیس موجود است. عادت غذایی گفته میشود که بسیار متفاوت باشد و می‌تواند شامل موارد زیر شود اما محدود به آنها نشود؛ این موارد شامل ملخ‌ها، سوسک‌ها، کرم‌ها، حلزون، عنکبوت، عقرب، هزارپا، قورباغه‌ها، وزغ، خزندگان (از جمله مارهای دیگر)، پستانداران و پرندگان کوچک و… شود.
بیشتر گونه‌های مار جعفری همانند آن‌هایی که در آفریقا یافت می‌شوند تخم‌گذار هستند، درحالی‌که مارهایی که در هند یافت می‌شوند، دارای قابلیت زایش هستند.
۳- جوجه تیغی سمی
جوجه‌تیغی به جانوران پستانداری گفته میشود که در خانوادهٔ خارپشت‌ها (نام علمی: Erinaceidae) قرار می‌گیرند. گاه تَشی نیز به دلیل خارهایی که بر پشت آن قرار دارد جوجه تیغی نامیده میشود اما تشی یا خارپشت جانوری کاملاً متفاوت از راسته جوندگان است، در حالی که جوجه‌تیغی‌ها کوچک‌تر و همه‌چیزخوار و از راستهٔ پستانداران حشره‌خوار هستند.
در مجموع ۱۷ گونه جوجه تیغی در نقاط مختلف آسیا، اروپا، آفریقا شناسایی شده که در پنج سرده زیستی جای می‌گیرند. این حیوان بومی بر جدید یعنی استرالیا و آمریکا نیست. نزدیکترین خویشاوندان این جانور حشره‌خوارها یعنی اعضای خانوادهٔ Soricidae هستند که ظاهری بسان موش کور دارند اما مثل جوجه تیغی‌ها به راسته حشره‌خوارها تعلق دارند. جوجه تیغی‌ها از پستانداران اولیه به‌شمار می‌روند و مثل اغلب آنها به زندگی شب‌زی و رژیم غذایی حشره‌خواری خو گرفته‌اند.
این جانور به‌وسیلهٔ خارهای که برپشتش قرار دارد از خود دفاع میکند. این خارها در واقع موهایی توخالی هستند که کراتین موجود در آنها باعث تیزی و سفتی شده‌است و بر خلاف باور عمومی سمی نیست. جوجه‌تیغی‌ها اغلب در هنگام احساس خطر خود را به صورت گلوله درمی‌آورند به طوری‌که تمام تیغ‌های آنها رو به سمت بیرون قرار می‌گیرد. تمام گونه‌های جوجه تیغی از این مکانیسم دفاعی بهره‌مند هستند اما موفقیت آنها بستگی به میزان تیغ‌هایشان دارد. به همین دلیل گونه‌هایی از جوجه‌تیغی که برای وزن کمتر از تیغ‌های کمتری برخوردارند بیشتر تمایل دارند تا از دشمن فرار کرده و گاهی به او حمله کنند و از تیغ‌هایشان به عنوان آخرین حربه استفاده کنند.
تغذیه
جوجه‌تیغی‌ها در طول روز می‌خوابند، عصرها در جستجوی غذا به بیرون می‌روند، حتی گاهی تا نیم فرسنگ از پی غذا راه طی می‌کنند. جوجه تیغی عمدتاً حشره‌خوار است و غذای اصلی آن را بی‌مهرگان مانند حشرات و لارو آنها و حلزون و کرم خاکی تشکیل می‌دهد. گاهی از مهره‌داران کوچک مثل قورباغه، موش و مارمولک و تخم پرندگان، و همین‌طور غذاهای گیاهی مثل ریشه علف‌ها، میوه‌ها و قارچ نیز تغذیه می‌کنند. جوجه‌تیغی‌ها غذای خود را عمدتاً به کمک حس بویایی می‌یابند. جوجه‌تیغی‌ها در مقایسه با اندازه جثه‌شان زیاد غذا می‌خورند. در سرمای زمستان هنگامی که غذای دیگر به وفور در دسترس نیست زمستان‌خوابی می‌کنند و از ذخیره چربی که در فصل فراوانی غذا ذخیره کرده‌اند استفاده می‌کنند.
جوجه تیغی دشمنان طبیعی زیادی مثل پرندگان شکاری به ویژه جغدها، راسو، روباه، گرگ، گورکن و خدنگ دارد اما شکار جوجه تیغی بالغ برای دشمنان طبیعی آن بسیار دشوار است. شاه‌بوف از شکارچیانی است که در شکار جوجه تیغی تبحر دارد. در بریتانیا گورکن دشمن طبیعی اصلی جوجه تیغی است و مشاهده شده که در مناطقی که جمعیت گورکن در آن فراوان است جمعیت جوجه تیغی کم است.
۴- هزارپا آسیایی جنگلی
هزارپا نوعی از بند پایان است که دارای دو جفت پا در هر بخش از بدن (به جز ناحیه سر) می‌باشد. بیشتر هزار پاها دارای بدن استوانه ای شکل هستند ولی انواع کمی از آنها شکل‌های گوناگون دیگری دارند. هزار پاها می‌توانند بدور خود بپیچند و بدن خود را مانند توپ گرد کنند. هزار پاها آهسته حرکت می‌کنند و بیشتر به خوردن برگ‌ها علاقه دارند.
در اکثر موارد آنها نوعی آفت برای گلخانه‌ها محسوب می‌شوند و می‌توانند خسارت زیادی به بار بیاورند. شمار هزارپایان نسبت به دیگر حشره‌ها کمتر است و آنان را می‌توان به دو گونهٔ گوشتخوار و گیاهخوار تقسیم نمود. هزار پای گوشتخوار بسیار کمیاب و دارای پاهای کمتری نسبت به گونهٔ گیاهخوار است؛ همچنین زهرآگین است ولی زهر آن برای آدمی خطرناک نیست. نوع گوش خوار آن ۱۰ تا۱۲۰ قطعه در بدن دارد و یک جفت پا در هر بند. نوع گیاه خوار ۲۰ تا ۳۰۰ بند و در هر بند دو جفت پا دارد.
۵: اورانگوتان
اورانگوتان (نام علمی: Pongo) تنها سردهٔ باقی‌مانده از کپی‌های بزرگ در منطقهٔ آسیا است. آنها در زمرهٔ باهوشترین نخستی‌سانان هستند، و از انواع ابزار پیچیده سود جسته، و هر شب نیز با استفاده از شاخ و برگ درختان، لانه‌ای مخصوص خواب می‌سازند. آنها معمولاً تهاجمی نیستند و بیشتر به صورت منزوی به جستجوی غذا می‌پردازند. آنها بزرگترین جانوران موجود درختی هستند که بازوهای درازتری نسبت به دیگر کپی‌های بزرگ دارند. رنگ موی آنها معمولاً قرمز مایل به قهوه‌ای یا به رنگ معمول دیگر کپی‌های بزرگ یعنی سیاه است.
اورانگوتان بومی اندونزی و مالزی بوده، و در حال حاضر تنها در جنگل‌های بارانی جزیره‌های بورنئو و سوماترا یافت میشود؛ ولی سنگواره‌هایی از آن در جاوه، شبه‌جزیرهٔ تای-مالای، ویتنام و چین یافت شده‌است.
در حال حاضر تنها دو گونه از این سرده باقی مانده‌است، که هر دو در خطر انقراض هستند: اورانگوتان بورنئویی و اورانگوتان سوماترایی (در خطر بالای انقراض).
کالبدشناسی و فیزیولوژی
قد یک اورانگوتان در حالت ایستاده ۱٫۲ تا ۱٫۵ متر است. به‌طور متوسط وزن‌شان ۳۳ تا ۸۲ کیلو است. نرها می‌توانند به ۱۱۰ کیلو یا بیشتر هم برسند. دست اورانگوتان‌ها شبیه دست انسان است؛ آنها چهار انگشت و یک انگشت شست دارند. پای آنها هم چهار انگشت و یک شست پای بزرگ دارد. آنها می‌توانند هم با دست‌ها و هم با پاها اجسام را نگه دارند. درازای دست بزرگترین نرها به ۲ متر می‌رسد.
اورانگوتان‌ها بدنی حجیم و بزرگ، گردنی ضخیم، و بازوانی بسیار دراز، و پاهایی کوچک و خمیده دارند، و فاقد دم هستند. بیشتر بدن آنها با موی قهوه‌ای مایل به قرمز پوشیده شده، و رنگ آن در میان گونه‌ها متغیر است. برای مثال اورانگوتان سوماترایی پوششی روشنتر و کم‌پشت‌تر دارد.اورانگوتان‌ها در طبیعت می‌توانند تا ۵۰ سال زندگی کنند. در اسارت عمرشان اندکی طولانی‌تر است.
تغذیه
میوه‌ها ۶۵ تا ۹۰ درصد رژیم غذایی اورانگوتان‌ها را تشکیل می‌دهند. به ویژه میوه‌های شیرین و چرب ترجیح داده می‌شوند. انجیر از میوه‌های رایجی است که استفاده می‌کنند، چون جمع‌آوری و هضم آن آسان است. همچنین آنها حشرات کوچک و جانوران کوچک (مثل پرندگان و پستانداران کوچک) هم می‌خوردند. اورانگوتان‌ها حتی برای نوشیدن آب شاخه‌های درخت را ترک نمی‌کنند، و از آبی که در سوراخ بین شاخه‌ها جمع شده استفاده می‌کنند.
استفاده از ابزار و فرهنگ
مانند دیگر کپی‌های بزرگ، اورانگوتان‌ها از جملهٔ باهوشترین نخستی‌ها هستند.از دههٔ ۱۹۶۰ میلادی استفادهٔ شامپانزه‌ها از ابزار شناخته شده بود. استفاده از ابزار در میان اورانگوتان‌ها هم توسط بیروت گالدیکاس مشاهده شده‌است.
ارتباط
پژوهشی در سال ۲۰۰۸ بر روی دو اورانگوتان در باغ وحش لایپزیگ نشان داد که اورانگوتان‌ها نخستین گونهٔ غیرانسان هستند که «معاملهٔ حساب‌شده» در آنها رواج دارد. به این شکل که آنها سود و ضرر هزینهٔ تبادل هدیه را در طول زمان حساب می‌کنند.
اورانگوتان‌ها، همچون دیگر کپی‌ها مانند شامپانزه و گوریل اصواتی خنده‌مانند در هنگام ارتباط فیزیکی مانند دنبال هم دویدن و قلقلک از خود بروز می‌دهند.
۶- پلنگ هندی
پلنگ هندی (نام علمی: Panthera pardus fusca) یکی از زیرگونه‌های پلنگ است که در شبه‌قاره هند شامل کشورهای هند، نپال، بوتان، بنگلادش و بخش‌هایی از پاکستان زندگی میکند. پلنگ هندی در کنار ببر بنگال، شیر آسیایی و پلنگ برفی یکی از چهار گربه وحشی بزرگ بومی هندوستان است.جمعیت پلنگ در هند ۱۲ تا ۱۴ هزار قلاده برآورد میشود.
زیستگاه و تغذیه
پلنگ هندی در جنگل‌های بارانی گرمسیری، جنگل‌های برگریز و جنگل‌های معتدل و مخروطی زندگی میکند و در ارتفاعات هیمالیا زیستگاه مشترکی با پلنگ برفی دارد. اما در جنگل‌های ساحلی کرنا و سونداربانس حضور ندارد. در نقاطی که ببر بنگال جمعیت زیادی داشته باشد پلنگ هندی به ندرت دیده میشود و پلنگ‌ها ناچارند در حد فاصل جنگل‌های انبوه مطلوب برای ببر و زمین‌های کشاورزی انسانها زندگی کنند. در جنگل گیر آنها زیستگاه مشترکی با شیر آسیایی دارند.
در پارک ملی ساریسکا بررسی بر روی طعمه‌های پلنگ هندی نشان داده که گوزن خالدار، گوزن سمبر، نیلی‌گاو، گراز، لنگور خاکستری، خرگوش صحرایی هندی و طاووس مهمترین طعمه‌های این حیوان هستند.
تهدیدها
با این که پلنگ هندی گستره‌ترین قلمرو زیستی را در میان گربه‌سانان هند دارد، اما چندین خطر آن را تهدید میکند. حیواناتی که سکونتگاه مشترکی با پلنگ دارند مانند شیرهای آسیایی، ببرهای بنگال، خرسها، گرگها، فیل‌های آسیایی، کفتارها و سگ‌های وحشی آسیایی ممکن است توله‌های پلنگ را به قتل برسانند و ببر و شیر حتی ممکن است به یک پلنگ کاملاً رشید نیز حمله کنند.
به‌جز دشمنان طبیعی مهمترین خطر برای این حیوان انسانها هستند. سال‌هاست که این حیوان با کاهش زیستگاه و شکار مواجه است. در بخش‌هایی از هند، حیوانات در کنار سکونتگاه‌های انسانی زندگی می‌کنند و ممکن است به حیوانات اهلی به عنوان شکاری آسان حمله کنند که به نبرد میان انسانها و پلنگ‌ها می‌انجامد. این درگیری‌ها در سال‌های اخیر با توجه به رشد جمعیت انسان و در برخی نقاط پلنگ‌ها، بیشتر شده‌است. برای جلوگیری از این وضعیت سازمان جنگل‌های هند به‌طور منظم با تله‌گذاری در مناطقی که امکان درگیری در آن وجود دارد پلنگ‌ها را زنده‌گیری کرده و در مناطق مناسبی که به‌دور از فعالیت‌های انسانی است رها میکند.
به ترتیب برنده ها نفر اول از این لیست ۱-پلنگ هندی ۲-مار جعفری ۳- کرگدن هندی ۴- جوجه تیغی سمی ۵- هزارپا جنگلی ۶- اورانگوتان
این یعنی پلنگ هندی در زمان نامناسب در جای نامناسب زندگی میکند برنده این مسابقه است.
شما میتوانید از چنگ مار جعفری فرار کنید اما فرار کردن از چنگ این حیوان چابک و سریع که از جنگل به محیط های شهری آمده است غیر ممکن بنظر می رسد.
اما فینالیست قسمت دوم کیست؟
