مینوشهر یا همان جزیره مینو یکی از شهرهای تابع خرمشهر است که با وجود داشتن فضایی بکر برای توسعه گردشگری، کشاورزی و صنعتی مورد بی توجهی جدی و فراموشی قرار گرفته است.
نام قديم اين جزيره «صلبوخ» که در زبان عربی ريگ معنا می داده و نام فعلی آن «مينوشهر» است. اين جزيره از شرق هم مرز با ايران و از غرب هم مرز با عراق است. اكثريت ساكنان اين جزيره را افراد بومی تشكيل می دهند. این جزیره در کنار اروندرود و در فاصله ۱۰ کیلومتری شهر خرمشهر قرار دارد. بزرگترین قطر جزیره 2.6کیلومتر و مساحت آن 8.17 کیلومتر مربع است که سراسر از نخلستان پوشیده شده است.
طبيعت بكر و نخلهای بی شمار اين جزيره اكوسيستم مناسبی برای زيست پرندگان مهاجر و همچنين نيزارهای انبوه و رازآلود آن پناهگاه حيوانات وحشی از جمله گراز به شمار می رود.
این شهر تفریحگاهی برای مردم آبادان و خرمشهر به حساب می آید. کشاورزی و پرورش دام در این جزیره جایگاه خاصی دارد. در جزیره مینو پنج نهر جریان دارد که دو نهر از آنها از رود جرف و سه نهر دیگر از اروندرود منشعب می شوند.
جزیره مینو با خاکی حاصلخیز، مساحتی در حدود 24 کیلومتر مربع را به خود اختصاص می‌دهد. این جزیره مقصد مناسبی برای پرندگاه مهاجر در فصل زمستان به شمار می‌آید. جاری بودن 5 نهر در جزیره مینو شرایط مناسبی برای کشاورزی و دامداری فراهم کرده است. اینجا از معدود نقاطی در ایران محسوب می‌شود که آبیاری در آن به وسیله جزر و مد انجام می‌گیرد. برای ارتباط جزیره با آبادان و خرمشهر پلی فلزی را در سال 1349 ه.ش احداث کرده‌اند. علاوه بر ساحل نقره‌ای و نخلستان‌هایی سرسبز از دیگر دیدنی های جزیره مینو می‌توان به مضیف حاج عبدالله نورانی اشاره کرد. مضیف‌ها همان مهمانخانه‌های مخصوص عرب‌ها محسوب می‌شوند که برای پذیرایی از مهمان به شیوه‌ای منحصر به فرد و با نی ساخته می‌شدند. در سفر به جزیره مینو بستنی محلی با شیر گاومیش را حتما امتحان کنید. طعم غذاهای محلی خوزستان از جمله قلیه میگو، مچبوس، مطبق و مدفونه را بچشید.
