نودان شهری است در بخش کوهمره شهرستان کازرون استان فارس در جنوب ایران. از نقاط دیدنی نودان چشمه رنجان است که در مسیر جاده کازرون به شیراز واقع شده‌است. در دامنه کوه، چشمه‌ای جوشان دارد که آب آن بسیار گواراست. این چشمه که سرچشمه اصلی آن از نودان است به چشمه «پیر سبز» و از آنجا به رودخانه شاپور می‌پیوندد. در فصل زمستان نیز به هنگام بارندگی حجم آب آن بسیار زیاد میشود.
از دیگر مناظر دیدنی این شهر تنگه ابوالحیات با آن طبیعت دل انگیز وکوههای سربه فلک کشیده وتراشیده اش میباشد که سفری دلبذیر را برای مسافران پدید می آورد.به سمت جاده شیراز ،تنگه ابوالحیات به دشت زیبای ارژن منتهی میشود. بسمت جاده بوشهرکه می رویم در دوطرف شهرنودان کوههای مرتفع وسرسبز دوان و سرک مشاهده میشود.جنگل زیبای دشت برم با وسعتی زیاد وطبیعتی دل انگیز از دیگر مناطق دیدنی این بخش وشهر میباشد .
شغل مردم نودان قالی‌بافی و گلیم‌بافی است.
پیشینه تاریخی
بنا به اظهار مؤلف فارسنامه ناصری، در سال هجدهم هجری در زمان خلافت خلیفه دوم، سپاه اسلام به سرداری عثمان ابن ابی العاص، پس از فتح کازرون و شیراز، مردم کوهمره را به پرداخت جزیه وادار نمود. گزارش دیگری حاکی است که در سال ۸۳ هجری، کردان فارس (اهالی کوهمره)، علیه حجاج بن یوسف ثقفی خروج کردند و با حمایت ازسردار یاغی او، عبدالرحمن بن محمد الاشعث کوفه را تصرف نموده و بر سراسر فارس، مستولی شدند. در سال ۱۲۹ قمری توان آن را داشتند که با خوارجی که منطقه‌شان را محاصره کرده بودند، نبردی سخت کنند. بنا به گزارش ابواسحق ابراهیم اصطخری در کتاب مسالک و ممالک، در فارس ۵ رم (رم به معنی اجتماع به مردم) وجود داشته است که یکی از این روم ها، رم حسین صالح یا رم دیوان نام داشته است. این رم، از مشرق به کوره اردشیر خوره و از غرب، به کوره شاپور خوره، محدود می شده است. ابن بلخی نیز از پنج طایفه در ناحیه یاد شده، نام می برد که یکی از آن ها، طایفه شکانیان نام دارد. مورخان سده های اولیه اسلامی، نام رود قره آغاچ کنونی را که از کوهمره سرخی می گذرد، نهر شکان نامیده اند. عبداله شهبازی، با توجه به قرائن و شواهد و داده های تاریخی، به این نتیجه می رسد که رم دیوان، در منطقه بوده است که امروزه، به کوهمره شهرت دارد. به هر ترتیب، به این نام تا دوران معاصر باقی‌مانده و بخشی از کوهمره، به آن موسوم شده است.
زبان: در منطقه کوهمره، گویش ویژه کوهمره ای وجود دارد و بیشتر اهالی، با این گویش که برخی از ویژگی های باستانی راداراست، سخن می گویند. اهالی کوهمره را نمی توان لر دانست، زیرا اولاً گویش آنان لری نیست و ثانیاً عضویت یا پیوستگی نژادی با شهرستان های لر نشین مانند ممسنی و لرستان ندارند. بنا به دلایل متقن تاریخی و اسناد مستدل و مکتوب و اشارات برخی از زبان شناسان داخلی و خارجی، بی گمان گویش کوهمره ای، ادامه گویش ایرانیان باستان ویژه زبان ساسانیان است. پس بجاست که گویش آنان را با نام واقعی آن، کوهمره ای بنامیم. سکندرامان الهی در کتاب قوم لر، به این نکته اشاره نموده است که برخی از طوایف کوهمره، از زمان های باستان دراین منطقه، سکونت داشته اند. گویش آنان، برخی از ویژگی های باستانی را حفظ کرده است. کاوه بیات در کتاب شورش عشایر، از گویش کوهمره ای، به نام گویشی از گویش های تاتی نام برده است.
