اردکان یکی از شهرهای بزرگ استان یزد به شمار می‌رود که در قلب کویر مرکزی ایران قرار دارد. این شهر جاذبه های تاریخی و تفریحی زیادی را در خود جای داده است به همین دلیل گردشگران بسیاری راهی سفر به اردکان می‌کند.
در راه فرهنگ شهر یزد ، به آبادی دیگری می رسیم. این منزلگاه كویری كه واهه ای دركویر تنهایی است از پس گذر سالها ، هنوز بر پای بلند خود سربلند ایستاده است. در مسیر عقدا تا میبد دو منزلگاه قرار داشته ، یكی رباط چفته و دیگری ارجنان كه مسافران به فراخور مسیرشان در یكی از این دو مكان اطراق می كردند .
کاروانسرا و برج ارجنان از بناهای تاریخی منحصر به فرد و زیبای اردکان محسوب می‌شود که قدمت آن به دوره قاجار بر می‌گردد. این بنای تاریخی از جمله جاهای دیدنی اردکان محسوب می شود.
ارجنان ، روستای كوچكی در 20 كیلومتری جنوب غربی اردكان است. بر لب جاده قدیمی اردكان به عقدا. وجه تسمیه آن معلوم نیست ولی از نظر لغوی یعنی باغ بهشت. از هر كران و منظر كه روستا را بنگری ، برجی آجری نگاهت را به خود می دوزد . برجی به قدمت قاجار و با ارتفاع 9 متر كه مشتمل بر دو طبقه است كه پشت بام آن نیز كاركرد یك طبقه مستقل را داشته است . اكثر برجها از خشت خام و چینه و قلوه سنگ و گج و آهك بنا شده اند ، اما برج ارجنان ، آجری و در نوع خود كم نظیر است.
از داخل برج ارجنان به کاروانسرایی به نام کاروانسرای ارجنان وارد می‌شویم که ازکاروانسراهای خصوصی و متوسط شهر یزد شناخته می‌شود. بانی کاروانسرا و برج ارجنان مرحوم حاجی شیخ آقا بابا هرندی بوده است.
اما در قسمت تحتانی، حوضخانه قرار دارد كه محل تامین آب از قنات بوده. اما جالب اینكه در كاروانسرای ارجنان، با ایجاد دریچه ای كوچك بردروازه برای سرایدار تمهیدی اندیشیده شده تا در موارد غیر ضروری نیازی به باز و بسته كردن در سنگین و بزرگ نباشد
ارتفاع کاروانسرای ارجنان از ۳ متر شروع شده و 4 ایوان و یک کلک مرتفع در حیاط مرکزی در خود جای داده است که دیدنش به راستی که تماشایی است. کاروانسرا و برج ارجنان در سمت شمال جاده نایین یزد و در روبه‌روی رباط ارجنان قرار دارد. این کاروانسرا و برج در گذشته از رونق خوبی برخوردار بوده و کاروانسرای آن محل استراحت رهگذران و مسافران اردکان بوده است. کاروانسرا و برج ارجنان در بخش مرکزی و بافت قدیمی شهر اردکان در سال ۱۳۸۴ به فهرست آثار ملی ثبت شده ملی ایران اضافه گردید.
باور ما این است شناخت هویت و فرهنگ جامعه ایرانی بدون مطالعه بناهای كهن میسر نیست. آنچه دیدیم گوشه ای از حس كمالجوی اندیشمندان این خطه در حیطه این معماری است كه گذر ایام آنچه عیان است را حاجت بیان و یادآوری آن را مضاعف كرد.
