جزیره ی ترسناک و غیر مسکونی هارت، در زیر سایه ی آسمان خراش های منهتن قرار دارد و با وجود فاصله کمی که از نیویورک دارد، خبری از روشنایی و جنب و جوش نیویورک در آن نیست. نقشه نگار های بریتانیایی با توجه به شکل و ظاهر این جزیره، که به قلب انسان شباهت دارد، آن را هارت نامیدند. این جزیره با مساحت 131 هکتار، تنها یک مایل طول داشته و 0.25 مایل عرض دارد، و از دوران تولد تاکنون دوره های مختلفی را تجربه کرده است. از موسسه روانپزشکی گرفته تا بیمارستانی برای بیماران سل زده، و یا کمپ زندانیان در جنگ داخلی آمریکا بوده است.
شاید بزرگ ترین گورستان آمریکا بودن از جالب ترین ویژگی ها و میراث این جزیره باشد. گفتنی است که از سال 1868 که جزیره هارت توسط شهر نیویورک خریداری شد، بیش از یک میلیون جسد ناشناس و بدون هویت در این جزیره دفن شده است. امروزه نیز این جزیره به عنوان گورستان کاربرد دارد. جزیره هارت در بخش شرقی محله ی برونکس نیویورک و در نزدیکی ساحل غربی لانگ آیلند ساند، واقع شده است. این جزیره حتی قبل از اینکه سایر بخش های محله ی بروکلین، کوینز، برونکس و استِیتِن آیلند به نیویورک اضافه شوند، بخشی از این شهر به شمار می رفت.اولین دفن ثبت شده در سال 1881 میلادی صورت گرفت و تقریبا نیمی از این اجساد دفن شده، مربوط به کودکان کمتر از پنج ساله بود که در بیمارستان های شهر از دنیا رفته بودند. از دهه 1950 میلادی به بعد هیچ مراسم تدفینی در جزیره ی هارت برگزار نشد و هیچ علامت خاصی برای اجساد و قبر ها وجود نداشت و تنها کودکانی که به خاطر بیماری ایدز در شهر نیویورک مرده بودند، در مکانی جدا و دور از دیگران دفن شدند. گفتنی است که جزیره ی هارت محل دفن عضو های قطع شده بدن است، اعضای قطع شده درون جعبه هایی نگهداری می شوند که روی آنها برچسب عضو بدن نوشته شده است.
افرادی که در این منطقه دفن شده اند فقط بی خانمان یا بدون خانواده نبودند بلکه افرادی که توان مالی برای پرداخت مراسم تدفین را نداشتند یا پس از یک ماه هیچ فامیل یا خانواده ای به سراغ آنها نمی رفت نیز در این گورستان دفن می شدند.
جسد هنرپیشه کودک به نام بابی دریسکال در سال 1968 میلادی، در آپارتمان ویلای شرقی او در منهتن پیدا شد اما پس از اینکه بدن او توسط هیچکس شناسایی نشد، در این جزیره دفن گردید. همچنین لئو برینسکی، نمایشنامه نویس، فیلمنامه نویس و کارگردان یهودی تبار، یکی دیگر از چهره های معروف می باشد که در سال 1951 میلادی در جزیره هارت به خاک سپرده شد.
جزیره ی هارت هنوز هم به عنوان گورستان استفاده می شود. هر روز صبح اجساد مردگان از سردخانه بیمارستان بیلیوو در منهتن، با قایق به جزیره انتقال می یابد که در طول سال تقریبا به 1500 جسد می رسد و این اجساد توسط زندانیان در مجموعه زندان ریکیر آیلند در برونکس، دفن می گردند.
امروزه اکثر اجساد شناسایی شده اند اما این جزیره ی تاریخی هنوز هم درون اسرار و رمز و راز ها پنهان مانده است. برخی از اسناد و آمار دفن در آتش سوزی سال 1977 میلادی از بین رفتند، و با نداشتن اطلاعات کافی شکاف و فاصله ی زیادی در مدارک جا گذاشتند. اسناد کفن و دفن امروزه در دیتابیس ایجاد شده توسط بخش اصلاحات شهر در دسترس می باشد و همین اداره مسئولیت مدیریت گورستان را بر عهده دارد.
عموم مردم می توانند از این جزیره دیدن کنند اما تنها اعضای خانواده هایی که اقوام آنها در این گورستان دفن شده است، اجازه بازدید از قسمت گورستان را دارند. بازدید عمومی افرادی که هیچ خویشاوندی در این مکان دفن نکرده اند تنها به قسمت هایی از جزیره محدود می شود که آلاچیق های زیبایی در کنار چشم انداز های دریا وجود دارد. فرقی ندارد که به دیدن خود جزیره بروید یا برای دعا راهی گورستان شوید، در هر دو حالت تنها می توانید ماهی یکبار از جزیره ی هارت دیدن کنید و قبل از بازدید می بایستی درخواست خود را در اداره اصلاحات ثبت نمایید.
پروژه هارت آیلند برای دسترسی آسان تر مردم به جزیره شکل گرفت، این پروژه با همکاری آن شاروک و یان فیشر، معماران مناظر بریتانیایی، در تلاش است که این گورستان بزرگ را به یک پارک عمومی تبدیل کند. طبق گفته ی معاون اتاق بازرگانی برونکس، از سال 2014 میلادی، گفتگو هایی صورت گرفته است تا مدیریت این گورستان به بخش پارک ها و تفریحی انتقال یابد و پارک عمومی بزرگی احداث شود که شهروندان بتوانند هم از گورستان بازدید کنند و هم از تماشای چشم انداز های زیبای جزیره لذت ببرند.
ساختمان های تاریخی جزیره همچنان تخریب می شوند تا فضای بیشتری برای دفن ایجاد شود. اگر پروژه تبدیل گورستان به پارک مورد تایید قرار گیرد، جزیره ی هارت به مکان هایی که در گذشته گورستان بودند و هم اکنون پارک عمومی می باشند، افزوده خواهد شد. گفته می شود که پارک بریانت، پارک میدان مدیسون و پارک میدان واشنگتن در گذشته گورستان بوده اند.
امروزه پروژه هارت آیلند در تلاش است تا توسط موزه ی تراولینگ کلود (ابر های سفر کرده)، از اجساد مردمانی که هویت آنها در طول تاریخ آتش سوزی پاک شد، و از روح های سرگردان آنها حفاظت کند. گفتنی است که از سال 1980 میلادی، کاربر ها می توانند به صورت آنلاین نقشه و مکان دفن شخص مورد نظر در جزیره را توسط شماره هر قبر و مدت زمانی که دفن شده اند را تماشا کنند.
هدف از آرشیو بزرگ مشخص کردن افراد ناشناس و بی هویت در میان دفن شدگان است، و از مردم خواسته شده، در صورتی که داستانی درباره نام افراد ذکر شده در نقشه می دانند، آن را به اشتراک بگذارند، هر واژه ای، تصویر، سوگ نامه، صدا یا ویدیویی می تواند مفید باشد و با این پروژه امید می رود که نام هیچ فردی از تاریخ پارک نگردد. با افتتاح پارک عمومی در جزیره ی هارت آیلند نیویورک، مقصد گردشگری جدیدی شکل خواهد گرفت.
