تو این مطلب اول به معرفی علاقه خودم . به کارم ، به سبک زندگیم می پردازم و در مطالب بعدی از سفرهام براتون میگم
هیچوقت فکر نمیکردم یه روزی یه کوله پشتی 25 کیلویی روی دوشم باشه ، پاهام تاول زده باشه و ندونم یه ساعت بعد کجام ولی دلم خوش باشه!
من سفر میکنم!البته نه اون سفری که شما مد نظرتونه.(بهتون میگم چجوری.صبرکنین!) هر کدوم از شما با شنیدن هر کلمه یه تصویرسازی دارین برای خودتون ، تصویری که شما از شنیدن کلمه “سفر” توی ذهنتون نقش میبنده چه شکلیه؟
واسه من :
” شنیدن قصه های آدماس ، قدم گذاشتن به بی راهه هاس ، مدیریت داشته هاس . “
من محمد علی مرادی ام و فک میکنم 22 سالم باشه(زیاد بهش دقت نمیکنم.از بیست سالگی به بعد خودمو درگیر سن نکردم.)من توی دانشگاه علوم پزشکی سمنان بیهوشی خوندم(!).کاری که فقط بخاطر هیجان بالاش انتخابش کردم وگرنه دوست داشتم الان درگیر طراحی یه فرش بودم یا مثلا سه تارمو کوک میکردم!
تقریبا سه ساله که دارم سفر میکنم ولی خب یجورایی جنس سفرای من با چیزی که شما توی ذهنتونه فرق داره.دو سال عکاسی کردم و توی این دوسال به دنبال روایت داستان آدما بودم تا اینکه با چیزی به اسم هیچهایک آشنا شدم که غیرقابل پیشبینیه.خیلی بیشتر از عکاسی!(نظر من اینه البته) همه چی ازسال دوم دانشگاه و با دیدن یه جمله شروع شد :
تنها نرو شیراز! اما چه شکلی تنها نرو؟
هیچهایک یه سبک سفر تجربه محوره که توی اون شما با یه کوله پشتی میزنی به جاده و همسفر آدمایی میشی که تنهان یا شاید کنجکاون ، مث خود من!
اولش فک میکردم توی ایران این مدل سفر جواب نمیده.ولی خب ذهنمو داشت میخورد ، نمیتونستم بذارمش کنار ، واسه همین با دوستم حسین قرار شد بریم دامغان.یه شهر توی 90 کیلومتری سمنان.یه شهر با قدمت هزاران سال.اولش قرار بود صبح زود بریم و عصر برگردیم ولی سر از ساری در آوردیم و سفر یه روزمون شد سه روز!
از اینجا بود که درگیرش شدم.حس میکردم همه جاده هارو باید متر کنم.با آدمای گمشده زندگیم ملاقات کنم و قصه هاشونو بشنوم.اینجوری شد که توی هر فرصتی روپوش سفیدمو کنار گذاشتم و بند پوتینمو محکم کردم و به جاده زدم.
سه ساله داستان هامو براتون نوشتم و خوندید و باهام جلو اومدین تا به اینجا رسیدیم. چرا اومدین؟ نمی‌دونم!شاید شما هم به دنبال گمشده زندگیتونین.ما توی زندگیمون مدام به دنبال تیکه های گمشدمون میگردیم و اینکه شما تا اینجای متن پیش اومدین ینی یه تیکه از وجودتون شدیدا به دنبال کنجکاویه.
به دنبال شنیدن قصه های یه هوشبر کوله به دوش شیرازی!
