ونزوئلا کشوری است که در سواحل شمالی آمریکلی جنوبی قرار گرفته و توسط تعداد زیادی از جزایر دریای کارائیب در بر گرفته شده است. این کشور از شرق با گویان، از جنوب با برزیل و از غرب با کلمبیا هم مرز است. کو‌های پر برف آند در غرب و جنگل‌های سرسبز آمازون در جنوب، جلوه زیبایی به این کشور بخشیده است.
جغرافیا
ترینیداد و توباگو، باربادوس و آروبا مجاور ساحل شمالی ونزوئلا قرار دارند و این کشور در نیمکره شمالی و نزدیک به استواست که جزء مناطق حاره‌ای محسوب می‌شود. این جمهوری اگرچه کاملاً جزو مناطق گرمسیری است، اما آب و هوای آن از گرم و مرطوب تا سردسیری آلپی تغییر می‌کند که بستگی به توپوگرافی، ارتفاع، جهت و شدت بادهای منطقه‌ای دارد. دراکثر مناطق کشور دوره باران مشخصی وجود دارد. دوره باران از ماه می‌تا نوامبر بوده و به صورت زمستان درنظر گرفته می‌شود و بقیه سال را تابستان در نظر می‌گیرند.
این کشور را براساس ارتفاع به ۴ منطقه دمایی تقسیم می‌کنند:
منطقه گرمسیری: شامل مناطق با ارتفاع کمتر از ۸۰۰ متر است. این مناطق گرم هستند و درجه حرارتشان بین ۲۶–۲۸ درجه سیلسیوس متغیر است.
مناطقی با ارتفاع ۲۰۰۰–۸۰۰ متر با درجه حرارت ۱۵–۱۲ درجه. بیشتر شهر‌های ونزوئلا از جمله پایتخت آن در این منطقه آب و هوایی قرار می‌گیرند.
مناطقی با ارتفاع ۳۰۰۰–۲۰۰۰ متر که درجه حرارتی بین ۱۱–۹ درجه دارند و جزو مناطق سرد محسوب می‌شوند.
مناطق با ارتفاع بیش از ۳۰۰۰ متر که جزء مناطق برف خیز و سردسیر کشور هستند و دمایی کمتر از ۸ درجه دارند.
میزان بارش سالیانه در مناطق کم ارتفاع و دشت‌ها بین ۴۳۰ میلی‌متر و در غرب ساحل دریای کارائیب تا ۱۵۰۰ میلی‌متر در دلتای اورینوکو تغییر می‌کند.
بیش از ۱۰۰۰ رودخانه در ونزوئلا جریان دارد که از این میان رودخانه اورینوکو از همه مهم‌تر است؛ که طولی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر دارد و از مرز برزیل (رشته کوه‌های مرتفع گایانا) سرچشمه می‌گیردو به اقیانوس اطلس می‌ریزد.
تاریخ ونزوئلا
ونزوئلا درگذشته بخشی از مستعمرات اسپانیا بوده و اکنون ساختار فدرال دارد. ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. قسمت اعظمی از ونزوئلا سرانجام بخشی از نیو گرانادا شد و بخش‌های شرق ونزوئلا بخشی از نیو اندلس شد. پس از چند شورش نافرجام، ونزوئلا تحت رهبری فرنسیسکو دی می‌راندا، که یکی از فرماندهان انقلاب فرانسه بود، در ۵ ژوئیه ۱۸۱۱ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. با این حال، حکومت و تسلط کامل بر منطقه توسط داخلی‌ها، پس از پیروزی سیمون بولیوار آزادی‌بخش در ‹‹جنگ کارابوبو›› در ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱، با کمک ژنرال خوزه آنتونیو پائس، و کمک‌های ویژه فرمانده ارشد آنتونیو خوزه دی سوکره، که بولیوار طبق نقشه جنگ او عمل کرد و همچنین بعد از پیروزی خوزه پرودنسیو پادیلا در ‹‹جنگ دریایی دریاچه ماراکایبو›› در ۲۴ ژولای ۱۸۲۳ به دست آمد.
مجلس نیو گرانادا کنترل ارتش گرانادایی را به بولیوار سپرد که پس از آن او در راه آزادی چندین کشور را فرماندهی کرد و جمهوری جدیدی با نام کلمبیا تشکیل داد (که برای متمایز ساختن آن از جمهوری کلمبیا به آن کلمبیا بزرگ یا بزرگتر نیز گفته می‌شد) و شامل کلمبیا، پاناما و ونزوئلای امروزی بود. پس از این مرحله، او ارتش خود را به سمت جنوب هدایت و فرماندهی کرد، پرو را آزاد و بولیوی را از سلطه اسپانیایی‌ها آزاد و آن را خلق کرد نام این کشور از روی نام این منجی و آزادی‌بخش انتخاب شده و در گذشته بخشی از پرو، با نام ‹‹ آلتو پرو›› بوده‌است. قرار بود ‹‹آنتونیو خوزه دی سوکره›› که در جنگ‌های زیادی برای بولیوار پیروزی به ارمغان آورد، به عنوان جانشین طبیعی بولیوار انتخاب شود، تا اینکه او در بروکوس کشته شد. پس از جنگ استقلال، ونزوئلا به همراه کلمبیا و اکوادور تبدیل به بخشی از گران کلمبیا شدند تا اینکه در ۱۸۳۰، بولیوی طی یک شورشی به رهبری ‹‹ خوزه آنتونیو پائز›› از مجموعه یادشده جدا شده و خود را به عنوان یک حکومت جمهوری مستقل اعلام کرد. پائس اولین رئیس‌جمهور ونزوئلا شد.
بی‌ثباتی سیاسی، درگیری‌های سیاسی و حاکمیت دیکتاتوری مشخصه اصلی تاریخ ونزوئلا درسال‌های زیادی از قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم بوده‌است. پس از مرگ خوآن ویسنته گومز در سال ۱۹۳۵ و فراخوانی موقت حکومت اتوریته، مبارزات دموکراتیک سرانجام در سال ۱۹۵۸ باعث شد نیرو‌های نظامی از مداخله مستقیم در سیاست ملی خودداری کنند. از آن سال تاکنون، ونزوئلا به‌طور مدام از حاکمیت دموکراتیک غیرنظامی برخوردار بوده‌است که البته این روند نیز کاملاً خالی از درگیری و اختلاف نبوده‌است. رئیس‌جمهور قبلی ونزوئلا هوگو چاوز بود، که پس از حمله آمریکا به عراق به یکی از منتقدان تند جورج بوش، رئیس‌جمهور آمریکا تبدیل شد. چاوز بلافاصله پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۹۸، سیاست‌های عوام گرایانه اقتصادی را در کشور به اجرا گذاشت. ونزوئلا عضو جامعه ملل آمریکای جنوبی ‹‹SACN›› است. رئیس‌جمهور فعلی ونزوئلا نیکلاس مادورو می‌باشد، که پس از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ به قدرت رسید.
مردم
بخش اعظم جمعیت این کشور در شهر‌های شمالی و نزدیک کاراکاس پایتخت ونزوئلا زندگی می‌کنند. از شهر‌های عمده این کشور می‌توان کاراکاس، والنسیا و ماراکای را نام برد. جمهوری بولیواری ونزوئلا با جمعیتی بالغ بر ۲۶ میلیون نفر مساحتی بالغ بر ۸۸۱۰۵۰ کیلومتر مربع دارد و زبان اسپانیایی در این کشور عمومیت دارد. پایتخت این کشور که زبان‌های محلی فراوانی در آن وجود دارد، کاراکاس است و دین اکثریت مردم این کشور مسیحیت است.
اقتصاد در ونزوئلا
میانگین عمر مردان ونزوئلا ۷۰ سال و زنان آن۷۶ سال است و واحد پول آنها بولیوار است. اقلام عمده صادراتی آنها نفت، بوکسیت و آلومینیوم، فولاد، مواد شیمیایی، محصولات کشاورزی است. همچنین درآمد سرانه ملی به ازای هر نفر در این کشور۴۸۱۰ دلار است. صنعت نفت بر اقتصاد ونزوئلا حکومت می‌کند؛ یک سوم تولید ناخالص داخلی و ۸۰% صادرات را تشکیل می‌دهد و نیمی از در آمد دولت وابسته به این صنعت است. ونزوئلا یکی از پنج کشور بنیانگذار اوپک است. ذخایر عمده نفتی کشور در مجاورت دریاچه ماراکایبو در خلیج ونزوئلا نهفته‌اند. بیشتر مبادلات اقتصادی ونزوئلا با برزیل، مکزیک، کلمبیا و ایالات متحده امریکا است. صنعت کشاورزی این کشور نیز نقش مهمی در اقتصاد آن ایفا می‌کند. در سال ۲۰۰۷ نرخ بیکاری در ونزوئلا ۴/۸% بوده و ۳۷% مردم این کشور زیر خط فقر هستند.
جاذبه های دیدنی ونزوئلا
زیارتگاه ملی کاراکاس
در حاشیه شمالی شهر کاراکاس، بنایی مقدس قرار گرفته است که از شمال پلازا بولیوار(میدان بولیوار)، پنج ساختمان با این بنا فاصله دارد. زیارتگاه ملی کاراکاس که سابقا کلیسا بوده است، در سال 1874 توسط آنتونیو گوزمان بلانکو به‌عنوان قبرستان بزرگان ونزوئلا انتخاب شد. کل صحن مرکزی کلیسا سهم بولیوار شده است و در قربانگاه تابوت بزرگی از این قهرمان به چشم می‌خورد. این در حالی است، که افراد دیگری به علت، شهرت کمتری که نسبت به بولیوار داشتند، در راهروها دفن شده‌اند. در سفر به ونزوئلا حتما سری به بنای مقدس ملی کاراکاس بزنید.
پارک ملی موروکوی
پارک ملی موروکوی در امتداد ساحل قرار دارد و بعد از دو ساعت رانندگی به سمت غرب کاراکاس به این پارک می رسید. این پارک به خاطر سواحل سفید و شنی و صخره های مرجانی شناخته شده است که در امتداد سرزمین اصلی گسترش یافته است و ساحل مرجانی و بخش ساحلی جزیره را احاطه کرده است. برای کسانی که بیش از یک روز را در ساحل میگذرانند غواصی یکی از سرگرمی های اصلی به شمار می رود.
ریگ های روان پارک ملی مدانوس دی کورو
ریگ های روان پارک ملی «مدانوس دی کورو» (Medanos de Coro) منظره بسیار خیره کننده ای دارند. این تپه های شنی که برخی از آن ها تا 40 متر نیز ارتفاع دارند دارای طیف های مختلفی از رنگ زد و نارنجی هستند. به دلیل وزش بادهای تند، این تپه های شنی همواره در حال تغییر چهره هستند. آب و هوای این منطقه کاملاً خشک است از این رو به ندرت می توان در این پارک ملی پوشش گیاهی و زندگی جانوری یافت. این تپه های شنی برای شن نوردی بسیار مناسب بوده می توانید با کرایه کردن شتر از سفر در بیابان لذت ببرید. دسترسی به این پارک ملی نیز به آسانی از طریق شهر کورو با تاکسی و اتوبوس امکان پذیر است.
جزیره مارگاریتا
جزیره ی مارگاریتا یکی از توسعه یافته ترین سواحل ونزوئلا و مناطق دیدنی ونزوئلا است که تقریبا در 40 کیلومتری شمال سرزمین اصلی واقع شده و برای دوست داران آفتاب گرفتن یکی از اهداف توریستی ونزوئلا است. مهمترین جاذبه ی این جزیره سواحل شنی نرم آن است که هم بین خارجی ها هم بین مردم ونزوئلا مشهور است.
پارک ملی موچیما
پارک ملی «موچیما» (Mochima) در ساحل شمال شرقی کشور واقع شده و برای محافظت از حیات دریایی و همچنین جنگل های کوهستان های توریمیکوایر طراحی شده است. دومین پارک دریایی ونزوئلا، در سال 1973 شکل گرفته و ساحل پورتو لا کروز تا کومانا و 32 جزیره دور از ساحل را نیز در بر می گیرد. پلیکان ها معمولا در ساحل لا سینا کومانا لانه سازی کرده و دلفین ها نیز جزیره ایسلا کاچیکامو را ترجیح می دهند. این پارک که نام شهر کناری را بر خود دارد مکان مناسبی برای علاقمندان به غواصی و شیرجه و دیگر تفریحات آبی است.
آبشار فرشته
آبشار زیبای فرشته یکی از جاذبه های گردشگری ونزوئلا و مناطق دیدنی ونزوئلا است که در قلب کشور و در جایی که کوه های بلند مانند غول های سنگی از زمین سر بر آورده اند قرار دارد. ارتفاع این آبشار 979 متر است و به عنوان یکی از بلندترین آبشار های آمریکای جنوبی و جهان شناخته می شود. این مکان خیره کننده در مکانی دور و صعب الوصول از پارک ملی کانائیما قرار گرفته است اما با پرواز در اطراف آبشار بازدید از آن امکان پذیر است.
کوه رورایما
کوه رورایما (Mount Roraima) کوهی با قله ای پهن و تخت است که ارتفاع آن به 2.810 متر می رسد. در حالی بخش اعظم این کوهستان در خاک ونزوئلا قرار دارد، محل تلاقی خاک این کشور با برزیل و گویان نیز به شمار می آید. اما تنها قسمتی که قابل صعود بوده و گردشگران می توانند از طریق آن خود را به بالای کوه برسانند در خاک ونزوئلا قرار دارد. همچنین این کوه در مرکز پارک ملی کانایما قرار دارد، جایی که سازه های زمین شناختی مربوط به دو میلیارد سال پیش در آن شکل گرفته اند.
پارک ملی کانایما و گرن سابانا
پارک ملی کانایما مساحتی معادل سه میلیون هکتار را پوشش می دهد و به عنوان یک میراث جهانی در یونسکو ثبت شده و آبشار فرشته و حومه ی شهر کانایما را نیز در بر می گیرد اما اینها تنها بخش کوچکی از این پارک بسیار گسترده هستند. این پارک در بر گیرنده ی فلاتهای مرتفع لا گران سابانا و بیش از صد کوه مرتفع است که بیش از 1000 متر از سطح زمین ارتفاع دارند. سفری در گرن سابانا و پارک ملی کانایما تجربه ای منحصر به فرد است و حتی لازم نیست که این سفر حتما بازدید از آبشار فرشته را نیز شامل شود. از دیدنی های این منطقه می توان به آبشارهای متعدد به ویژه در منطقه ی گرن سابانا در نزدیکی مرز برزیل اشاره کرد. شنا در بخش پایینی آبشار بخصوص در فصل گرم راه خوبی برای رهایی از گرمای هوا است و یکی از جذابیت های این سفر محسوب می شود.
مرغزار لوس لانوس
چمنزار، یا بهتر بگوییم، مرغزار «لوس لانوس» (Los Llanos) که به معنای «دشت ها» است در مرز بین ونزوئلا و کلمبیا واقع شده است. رودخانه اورینوکو که در این مرغزار جریان دارد مرز طبیعی بین دو کشور را تشکیل می دهد و بزرگ ترین رود کشور ونزوئلا به شمار می آید. در فصل باران (می تا اکتبر) معمولاً این مرغزار سیلابی شده و به بهشتی برای گونه های مختلف پرنده تبدیل می گردد. 
ساحل چورونی
ساحل «چورونی» (Choroni) معمولاً به عنوان زیباترین ساحل ونزوئلا در کنار دریای کارائیب شناخته می شود. شهر چورونی نیز کمی از ساحل فاصله دارد اما پر از خانه های زیبای دوران استعماری است که در اطراف یک عمارت و قصر مجلل ساخته شده اند. همچنین چورونی مکانی مطلوب برای دوستداران حیات وحش و طبیعت است زیرا می توانند از جنگل های ابری و جنگل های پرباران واقع در پارک ملی هنری پیتیه نیز دیدن کنند.
