هچیرود یک شهر کوچک توریستی و زیباست که اخیرا بواسطه رفت و آمد بسیار مسافران از قالب روستا درآمده و به هیئت شهر مزین گشته. این شهر نو پا در فاصله کمی از چالوس در کنار اتوبان کناره و درست قبل از متل قو و نمک آبرود قرار دارد. جاده اصلی هچیرود در فاصله پنج کیلومتری از خط هشت است. محله خط هشت به آن قسمت از انتهای شهر چالوس اطلاق می شود که ساختمانی عظیم به شکل کشتی در ساحل آن ساخته شده و مجتمعی است بزرگ و زیبا که یادگار دوره پهلوی دوم است.
جاده هچیرود پنج کیلومتر بعد از این ساختمان معروف از کنار اتوبان کناره شروع می شود و تا کوه تله کابین نمک آبرود کشیده می شود. در این جاده روستاهای هچیرود، هرطه کلا، دلگشا، چاخانی و … قرار دارند. اما از وقتی هچیرود شهر شده تمام روستاهای اطراف و در واقع تمام مناطقی که قبلا حومه چالوس به شمار می رفت جزو شهر هچیرود شده است. حضور و رفت و آمد مسافران به این منطقه باعث شده تا مردم محلی کم کم شالیزارها و باغ های مرکباتشان را تبدیل به ویلا و سوئیت و هتل آپارتمان کنند تا از درآمد بیشتری برخوردار شوند غافل از اینکه همین امر خود باعث کاهش جذابیت توریستی سرزمینشان می شود.
امروزه مردم محلی به خاطر درآمد بیشتر و مردم مسافر به منظور کسب لذت بیشتر، طبیعت زیبای این منطقه را تخریب کرده اند. پانزده سال پیش که برای اولین بار به هچیرود رفته بودم می گفتند آنجا روستاست ولی در واقع هیچ چیزش به روستا نمی مانست نه خبری از گاو و گوسفند بود نه شیر و ماست محلی، نه زنی پای تنوری نان می پخت و نه صدای نی ای از مرتعی به گوش می رسید. البته آن زمان هم پنجاه سالی بود که این ناحیه توریستی به حساب می آمد و نگاه توریستی به منطقه مسکونی خواه نا خواه آن را به سمت مدرنیته سوق می دهد. البته آن زمان در مدتی که آنجا بودم باغ و شالیزار بود، سگ هم بود اگرچه سگ گله نبود ولی سگ نگهبان که بود! ولی حالا جای باغ و شالیزار نوجوانی مرا ویلاها گرفته اند و سگ ها هم همه فانتزی و آپارتمانی شده اند.
جای شکرش باقی است که هنوز رودخانه هچیرود پا برجاست و هنوز برخی جاها شالیزار با آن بوی برنج و هوای دم کرده اش برقرار است. هنوز برخی مردم در حیاط خانه هایشان باغچه دارند و بوی ریحان و نعناع و سیرتازه میان کوچه باغ هایشان می پیچد. هنوز گاهی می شود که پیرزن مهربانی دق الباب کند و برایت خیار محلی و لبخند واقعی هدیه آورده باشد… باغ های مرکبات هنوز تک و توک دیده می شوند و بهارها بوی بهارنارنج هنوز آدمی را مست می کند، پاییز اگر بروی باغ ها با نارنج و پرتقال گویی چراغانی شده اند و تابستان که باشد هنوز روی درخت ها گوجه سبز که مردم محلی به آن آلوچه می گویند دلبری می کند! و راستی هنوز کوچه باغ ها پر از بوته های وحشی تمشک است. هر قدر که مردم ویلا بسازند هر قدر که بافت محیط تغییر کند هر قدر که باغ ها ساختمان شوند و روستاها شهر، برای تمشک که فرقی نمی کند، آنها همه جا می رویند و راه خود را به سمت خورشید پیدا می کنند.در مجموع هچیرود هم مثل سایر نقاط شمالی این مرز و بوم دوست داشتنی است و لیاقت شهر شدن را داشت مبارک مردمانش باشد و نیز مبارک ما مسافران و گردشگران!
