یکی از جاذبه های تاریخی گرگان، مدرسه عمادیه است . مدرسه عمادیه یکی از قدیمی‌ترین مدارس شهر گرگان است که در سال ۹۵۲ هجری قمری در دوران «شاه سلیمان صفوی» به دست «روح الله حسینی استرآبادی» بنا شده است.
این مدرسه زیبا دارای حیاطی ۱۰۰ متر مربعی است و با سنگ‌های رودخانه‌ای مفروش شده است.
بنایی با نقشه چهارایوانی و حیاط مرکزی که پیرامون آن حجره‌های طلاب قرارگرفته است.دوایوان شرقی و غربی با پوشش مسطح ساخته شده اند ودوایوان شمالی وجنوبی با پوشش طاق گهواره ای احداث شده اند. .درمجاورت ایوانها پلکان هایی برای صعود به طبقه دوم و بام ساختمان تعبیه شده است . مهمترین ایوان ، ایوان غربی ، یعنی همان ورودی مدرسه که دارای درب چوبی و بزرگ است ، که بربالای طبقه دوم گلدسته چوبی احداث شده که مکان اذان گفتن و جایگاه مؤذن است .
این مدرسه با پلانی مستطیل شکل و به صورت چهار ایوانی و با فرم حیاط مرکزی و در جناح‌های جنوب، شمال و شمال غربی دارای حیات‌های خلوت است که همه عناصر آن به صورت قرینه و با فرم و ریتم منظم و یکسان کنار هم قرار گرفته اند.
حوضی بزرگ در وسط حیاط جذابیت حیاط را دوچندان کرده و درختان بومی هم طراوت خاصی را به فضا بخشیده اند. در چهار گوشه حیاط حجره هایی تماشایی را می بینید که روزگاری افراد زیادی در آنجا مشغول کسب علم و دانش بودند.
وسعت این مدرسه ۱۵۵۰ متر مربع است و با اینکه از تاریخ دقیق ساخت آن اطلاعاتی در دست نیست اما قدمت اصل بنا به اواخر دوره تیموری و به ویژه اوایل دوره صفویه برمی گردد. این مدرسه تا زمان قاجار از سبک رایج آموزشی برای تعلیم و تربیت دانش پژوهان استفاده می کرد و متولی و موقوفات فراوان ، هزینه دانش پژوهان را فراهم می کردند.
همه عناصری این مدرسه به صورت قرنیه ساخته شده و شکل و ظاهری تماشایی به حیاط داده اند. قبل از در ورودی دو عدد سکو به منظور استراحت و نشستن می بینید. بعد از در اصلی مدرسه، اولین چیزی که نظرتان را جلب می کند، ایوان زیبای شرقی مدرسه است که رو به روی ایوان غربی جای دارد. از درون مدرسه جرزهای ورودی از طاق‌نماهایی تشکیل شده که تقریبا نیم متر بالاتر از سطح زمین بنا شده اند.
ساختمان دارای حیاط مستطیل شکل مرکزی است و در بخش جنوب، شمال و شمال غربی هم حیاط خلوت هایی به چشم می خورد. این مدرسه در لیست آثار ملی ایران قرار دارد و معماری جالب توجهی دارد و با گذشت مرمت های زیادی بر روی آن صورت گرفته که یکی از آن ها با توجه به اسناد در سال ۱۳۴۱ و توسط اداره اوقاف انجام شده است.
