محمودآباد نمونه شهری زیبا وآرام در استان قزوین ایران است .در تاریخ ۲۵ فروردین ۱۳۷۸ محمودآباد نمونه مرکز دهستان اقبال غربی از توابع بخش مرکزی شهرستان قزوین، به شهر تبدیل و عنوان شهر محمودآباد نمونه شناخته شد. حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد از اهالی این شهر، افراد بومی و قدیمی هستند و شامل خانواده‌های شالی، چل بیگی، کیامیری، ماله میر،حسين قليها، محمدی، طالبی، عبادی، اسدی و سلطانی می‌باشد. از طایفه‌های مهم و پرجمعیت این شهر می‌توان طایفه‌های شالی و ماله میری را نام برد.
بعد از زلزله منجیل، مهاجرت به این شهر سرعت گرفت و جمعیت گیلک‌ها و کردهای این شهر افزایش یافت.
در این شهر چشمه ای وجود دارد به نام کهریز که نامش را در دوران شاهنشاهی گذارده و اکنون ان چشمه را مسئولان شهر بسته و برای ابیاری مزارع ساعتی و پولی نموده‌اند.
تاريخچه و مشخصات کنونی محمودآبادنمونه
شهر محمودآبادنمونه بازمانده‌ی مجموعه‌ای از روستاهای بازسازی شده در ابتدای دهه‌ی 50 در سطح کشور است. در سال‌های ابتدای دهه 50 شمسی در چارچوب برنامه‌های حکومت وقت، برای تعدادی از روستاهای کشور برنامه نوسازی مطرح می‌شود. نوسازی در محمودآبادنمونه با جابه‌جایی روستا به مکان فعلی در جوار جاده قزوین ـ رشت ( 1.4 کیلومتری مکان قبلی آن) توأم می‌گردد.
معیشت ساکنان آن از راه کشاورزی در اراضی کشاورزی و باغ‌های روستایی و دامداری در مراتع ارتفاعات منطقه بود. آب مورد نیاز ساکنان به آب قنات و بارش‌های فصلی بستگی داشت.
بنا به گفته ساکنان این شهر، انگیزه اصلی در جابه‌جایی، موقعیت پر خطر محمودآباد و در معرض سیل بودن آن بود. با جابه‌جایی روستا به کنار جاده رشت- قزوین و کاهش فاصله‌ی آن از شهر قزوین از یکسو و قرار گرفتن روستا و زمین‌های کشاورزی آن در اراضی پایین دست کانال آب‌رسانی دشت قزوین، زندگی ساکنان روستا دگرگون شد و بهبود یافت، که شامل دسترسی به منابع آبی دایمی و تبدیل بخش بزرگی از اراضی کشاورزی دیم به آبی و سکونت روستاییان در مکان جدید با امکانات مناسب بود. تعداد 107 قطعه زمین به تعداد خانوارهای ساکن در روستا خانه‌ی مسکونی با استفاده از شیوه زندگی و مصالح بومی آماده و در اختیار روستاییان قرار گرفت. برای طراحی این آبادی، از الگوی واحدهای همسایگی استفاده شد و هر مجموعه کوچکی از خانه‌ها دارای یک میدان با فضای سبز شدند. فضاهای خدماتی از جمله مسجد، مدرسه، حمام، مرکز درمانی و جز آن‌ها نیز در این زمان ساخته شده که ساکنان از آن‌ها استفاده می‌کردند. قرار بر آن بود که این روستاهای نمونه به همین شیوه در سراسر کشور ساخته شوند، از همین رو، نام این آبادی به محمودآباد نمونه شهرت یافت. اما این طرح متوقف شد و پس از انقلاب به گونه دیگری در قالب طرح‌های هادی روستایی ادامه یافت.
با پیروزی انقلاب، مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک استان‌های مجاور به شهر قزوین و سکونتگاه‌های اطراف آن شدت یافت. این مهاجرت‌ها در چند موج وارد منطقه‌ی دشت قزوین شدند، که آخرین موج آن‌ها متوجه شهر محمودآبادنمونه شده است.
ترکيب قومی و زبانی ساکنان محمودآباد نمونه بر حضور تمامی اقوام منطقه دشت قزوين در اين شهر تأکيد دارد. آذری زبان‌ها، گيلک‌ها، کردها، لرها و لک‌ها به همراه تات‌ها و فارس‌زبان‌ها ترکيب اجتماعی شهر را تشکيل می دهند. جدايی گزينی چندانی در آنان ديده نمی شود، اگرچه در بخش‌هايی از شهر برخی از زبان‌ها و گويش‌ها دارای بيش‌ترين فراوانی هستند.
